Πού να ρίξουμε το ...ανάθεμα

Αν φέτος πέσουν οι βάσεις -όχι λόγω αγορά και ζήτησης- λόγω των δύσκολων θεμάτων στις πανελλαδικές αξιώσεις, σε ποιους θα ρίξουμε το ανάθεμα; Στους μαθητές μας άραγε; Να υποθέσουμε δλδ πως η φετινή φουρνιά μαθητών τη Γ’ τάξης των λυκείων, είναι πνευματικά κατώτεροι από άλλους αποφοίτους, άλλων σχολικών ετών; Ή να σκεφτούμε πως οι φετινοί μαθητές ήσαν λιγότερο επιμελείς από τους προηγούμενους –ή και επόμενους- ήσαν τεμπέληδες, δεν δούλεψαν αρκετά, δεν μελέτησαν; Λανθασμένο συμπέρασμα γιατί η σύγκριση γίνεται επί ανόμοιων ...θεμάτων; Να ρίξουμε το ανάθεμα στους καθηγητές τους των δημοσίων σχολείων, αφού …πανθομολογουμένως το δημόσιο σχολείο ελάχιστα προσφέρει στις εισαγωγικές εξετάσεις, ελάχιστα έως καθόλου βοηθά τους μαθητές της Γ’ τάξης κυρίως, στην προσπάθειά τους και την προετοιμασία τους για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Άρα τι μένει να αναθεματίσουμε; Τα εκατοντάδες φροντιστήρια και τους χιλιάδες καθηγητές «προετοιμασίας για πανελλαδικές εξετάσεις» που εργάζονται σ’ αυτά ή και τους τους άλλους που κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα. Γιατί, αν είναι να παρακολουθώ φροντιστηριακά μαθήματα για να μπορώ να ανταποκρίνομαι σε εύκολα ή μέτρια θέματα, τότε τι το θέλω αυτό; Αν το φροντιστήριο, γενικά, καυχάται πως προετοιμάζει μαθητές-υποψηφίους για τις πανελλαδικές εξετάσεις, τότε φέτος, αυτό το «φροντιστήριο» απέτυχε και επομένως πρέπει να απαξιωθεί. Αλλά, φευ..

Θα σκεφτείτε ίσως, πως με μία μόνη «αποτυχία» δε σημαίνει πως πρέπει να τη χρεωθεί και άρα αποτυγχάνει και ο θεσμός (αναφέρομαι στο φροντιστηριακό μάθημα); Γιατί όχι; Αυτό δεν κάνουμε και με άλλους θεσμούς ή σε άλλες περιπτώσεις; Όταν θέλει κανείς να απαξιώσει κάποια κατηγορία ανθρώπων τι κάνει; Ψάχνει και βρίσκει τα κακώς κείμενα (παντού υπάρχουν άλλωστε), τα μεγεθύνει, τα γενικεύει και τα παρουσιάζει. Οι υπόλοποι είμαστε έτοιμη να το δεχτούμε, να τσιμπήσουμε. Κλασσικό παράδειγμα, η σημερινή κατάσταση στον αθλητισμό. Ποιος ασχολείται σήμερα με τον αθλητισμό, με τα αθλητικά δρώμενα στον κλασσικό αθλητισμό, τον στίβο; Ελάχιστοι τα δε ΜΜΕ καθόλου. Γιατί άραγε; Θυμηθείτε την εποχή που αποκαλύφθηκαν κάποιοι πρωταθλητές μας του στίβου ντοπαρισμένοι. Και όταν αργότερα περιστατικά ντόπινγκ αποκαλύφθηκαν και στην περίφημη ομάδα άρσης βαρών. Εκείνη την εποχή, έπεσε τέτοια απαξίωση προς τους αθλητές, ως σαν να ήταν όλοι με τη σύριγγα στο χέρι και έκτοτε, η κατάσταση παραμένει περίπου ίδια.

Μια τέτοια κατάσταση ζούμε τελευταία και με την προσπάθεια απαξίωσης των διδασκόντων στα πανεπιστήμια. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση νοσεί και χρειάζονται αλλαγές, μιας και βρίσκεται σε καθοδική πορεία. Αποκαλύφθηκαν φαινόμενα οικογενειοκρατίας σε κάποιες σχολές. Αρκετοί καθηγητές ασχολούνται περισσότερο με χρηματοδοτούμενα προγράμματα και λιγότερο με τα παιδαγωγικά και διδακτικά τους καθήκοντα. Υπάρχουν εύνοιες όσον αφορά την πανεπιστημιακή εξέλιξη. Υπάρχουν «καθηγητές επισκέπτες» ή «καθηγητές τουρίστες», όπως και καθηγητές που χαϊδεύουν τα αυτιά των κομματικών φοιτητών για να έχουν τη ψήφο και τη συμπαράστασή τους όταν χρειαστεί. Αλλά ανήκουν όλοι οι διδάσκοντες στις κατηγορίες αυτές; Φυσικά όχι.

Τι άλλον να θυμηθώ; Τους δημόσιους υπαλλήλους; Όλο το ανάθεμα της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η πατρίδα μας, έχει πέσει στους ώμους της (για να ακριβολογώ, όχι όλο, γιατί αναθεματίζουμε και τους πολιτικούς με τους παρατρεχάμενους τους). Κοινό αίτημα -που το πλασάρουν εντέχνως οι κυβερνώντες και το αποδέχεται η κοινωνία- είναι να μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, να απολυθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, να περικοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι «τα παίρνουν» ή όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν κάνουν τι άλλον παρά «να τα ξύνουν» και πάει λέγοντας. Πέρασε αυτό στην κοινή γνώμη, εμποτίστηκε με την άποψη αυτή και είναι η επικρατούσα. Αν δεν υπάρξουν δημόσιοι υπάλληλοι, με τον …έτσι ή τον …αλλιώς τρόπο, θα διορθωθεί η κατάσταση, θα γίνουν όλα όπως πριν.

Συμπέρασμα, αυτή η γενίκευση, η μεγέθυνση, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, δημιουργεί μια γενική απαξίωση, δημιουργοί σιωπηλές πλειοψηφίες που κάνουν σωστά τη δουλειά τους, με μεράκι και φιλότιμο, υπό αντίξοες συνθήκες. Οι ..εκκωφαντικές μειοψηφίες υπάρχουν -και θα υπάρχουν- σε όλους τους κλάδους, σε όλες τις εποχές, σε όλες τις κατηγορίες. Αυτές ας προσπαθούμε να διορθώσουμε, να σμικρύνουμε και όχι να τις μεγεθύνουμε.