Μ’ αρέσουν αυτές οι αυθόρμητες διαμαρτυρίες οργισμένου κόσμου που συγκεντρώνεται στις πλατείες και φωναχτά, σιωπηλά ή και εκκωφαντικά, μουντζώνει, σφυρίζει, γράφει και κρεμάει συνθήματα και πλακάτ (ακόμα κι αν κάποια ακούγονται ή διαβάζονται ως αισχρά) και δε μ’ αρέσει καθόλου που ένα αριστερό κόμμα τους καταγγέλλει ως …ομάδες ή ομαδούλες που παριστάνουν τους ακομμάτιστους. Τα όποια κινήματα δεν είναι απαραίτητο να ξεκινάνε οργανωμένα, κάτω από ένα μπλοκ ή μια χρωματική σημαία. Τώρα, αν στην πορεία προκύψουν τέτοια, επανακαθορίζουμε τους αρχικούς στόχους, συμπορευόμαστε ή αλλάζουμε δρόμο. Πολλοί θα ήθελαν να καπηλευτούν αυτή την αγανάκτηση του κόσμου. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να την καπελώσουν -όπως ο φίλος μου ο Αλέξης- αλλά μέχρι στιγμής δεν βρήκαν ανταπόκριση. Άλλοι θα την συκοφαντήσουν -όπως η φίλη μου η Αλέκα- και σήμερα θα σταθώ κυρίως σ’ αυτήν τη στάση του ΚΚΕ (ήμαρτον …Κυρία μου, αλλά δε σε κατανοώ). Θα μου πείτε, ποιος είσαι εσύ που ερμηνεύεις αυτή την αγανάκτηση; Η απάντησή μου είναι απλή: είμαι κι εγώ Αγανακτισμένος και δεν ερμηνεύω τους άλλους παρά μόνο τη δικιά μου αγανάκτηση, απέναντι σε δημοσιεύματα και πολιτικές ομιλίες.
Νομίζω πως αυτή η λαϊκή δυσαρέσκεια φουντώνει και αυτό που αμφισβητείται δεν είναι μόνον οι κυβερνήσεις του Πα.Σο.Κ. και της Ν.Δ. που κυβερνούσαν επί δεκαετίες, αλλά αμφισβητείται ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και όχι μόνο το αστικό. Δεν είναι απαραίτητο τα κινήματα να ξεκινούν από τα εργοστάσια και τους τόπους δουλειάς για να είναι ισχυρά και να έχουν γερά πόδια. Και δεν είναι καθόλου αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι κινητοποιήσεις στις πλατείες αρκούν για να τον απαλλάξουν από τα παλιά και νέα δεινά που του φόρτωσαν. Ούτε έχω αυταπάτες πως τα κόμματα εξουσίας θα γίνουν φιλολαϊκά κόμματα, μπορούν όμως να διορθωθούν.
Γιατί, αλήθεια, είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι μακριά από όλα τα κόμματα ή και εναντίον όλων; Γιατί τα κόμματα της Αριστεράς δεν πείθουν τόσα χρόνια και παρ’ όλ’ αυτά επιμένουν με τον ίδιο τρόπο, τις ίδιες μεθόδους, τις ίδιες πρακτικές. Γιατί στον απολογισμό τους δεν επιρρίπτουν ευθύνες στους ίδιους και στις ηγεσίες τους, παρά μόνο αντιστρέφουν τις ευθύνες τους; Τόσα και τόσα δεινά επέφεραν στην Ελλάδα τα δύο κόμματα εξουσίας αλλά η Αριστερά παραμένει στα ίδια επίπεδα. Απογοητεύει τους οπαδούς, προβληματίζει τους συμπαθούντες. Αυτός είναι ο λόγος που το σύνθημα "μακριά από τα κόμματα και τα συνδικάτα" βρίσκει απήχηση τελευταία στις πλατείες. Όσο κι αν προσπάθησαν μεγαλοκαναλάρχες-εργολάβοι ΜΜΕ, μεγαλοδημοσιογράφοι και «πεφωτισμένοι» να καλούν σε "επανάσταση ειρηνική", ο απλός κόσμος αντιδρά ελεύθερα. Κι εγώ θα ήθελα να συναντήσω ένα πολιτικό να τον μουντζώσω, να τον φτύσω, να τον «στολίσω», να τον αναγκάσω να φυγαδευτεί από την πίσω πόρτα ή με ταχύπλοο ή ελικόπτερο, χωρίς να με νοιάζει το χρώμα, η ηλικία ή το φύλο του. Γιατί πιστεύω κι εγώ πως το, «όλοι ίδιοι είναι» ή "όλοι είναι κλέφτες" δεν είναι επικίνδυνο, αντιδραστικό, λαϊκίστικο σύνθημα. Γιατί βλέπω και διαπιστώνω -και όχι απλά πιστεύω- πως κανείς δεν προσέρχεται στην πολιτική -ή στο συνδικάτο- για να προσφέρει παρά μόνο για να πλουτίσει, να εκμεταλλευτεί.
Κάποιοι διαδίδουν πως μαγικές, μυστήριες και αόρατες δυνάμεις, με όλα αυτά και άλλα πολλά έχουν στόχο να αποπροσανατολίσουν το λαό. Να τον εμποδίσουν να επικοινωνήσει, να παλέψει με το οργανωμένο κίνημα, να βρει σε αυτό τη δύναμή του. Πως τον θέλουν αγανακτισμένο και ανοργάνωτο μπουλούκι για να τον σαλαγάνε πιο εύκολα από τις τηλεοράσεις και τα "facebook", κρύβοντας οι πραγματικοί καθοδηγητές το πρόσωπό τους και τους στόχους τους. Όταν όμως βλέπω τα πρόσωπα αυτών που μαζεύονται κάθε τόσο στις πλατείες, δε διακρίνω άνθρωπους χαζούς, κοιμισμένους ή υπνωτισμένους, παρασυρμένους από αυτές τις «δυνάμεις». Βλέπω νέους, άνεργους, επιστήμονες, ηλικιωμένους, νοικοκυρές, οικογένειες, μικρά παιδιά, κόσμο πνευματικό αλλά και αγράμματο. Βλέπω όλων των λογιών κόσμο, αλλά όχι χαζούς. Βλέπω πως το ποτάμι των «αγανακτισμένων» κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης συνεχίζει να συμμετέχει δυναμικά, να διαμαρτύρεται, να απαιτεί. Και συνήθως τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω. Χαίρομαι που αυτές οι κινητοποιήσεις, έχουν πια χαρακτήρα πανευρωπαϊκό. Οι Αγανακτισμένοι ετοιμάζουν την κορύφωση των διαδηλώσεών τους την προσεχή Κυριακή, που έχει οριστεί από το κίνημα ως η νέα ημέρα πανευρωπαϊκής κινητοποίησης σε όλες τις μεγάλες πόλεις της γηραιάς ηπείρου. Μάλιστα, στην Ελλάδα ο στόχος είναι απόλυτος και ξεκάθαρος: να βουλιάξουν οι πλατείες. Μακριά από κόμματα, μακριά από χρώματα, μακριά από παρατάξεις, μακριά από πολιτικούς. Για να μας φοβηθούν ΟΛΟΙ, πράγμα που έχει αρχίσει δειλά δειλά να γίνεται. Και τα παραδείγματα είναι απτά: «Το πολιτικό σύστημα έχει χρέος να σκύψει πάνω από τους ‘’Αγανακτισμένους’’», υποστηρίζει υπουργός του ΠαΣοΚ, Σκανδαλίδης. "Όποιος πολιτικός φοβάται και δεν τολμά να βγει έξω να περπατήσει είναι φλούφλης" διατείνεται ο βουλευτής της ΝΔ Μεϊμαράκης, πρώην υπουργός. "Εμείς, ως ΚΚΕ, έχουμε τη δυνατότητα να μην αισθανόμαστε ούτε προδομένοι, γι' αυτό το λόγο δεν είμαστε ούτε θυμωμένοι, ούτε αγανακτισμένοι. Δεν τους εμπιστευθήκαμε ποτέ, τους αντιμετωπίζουμε σαν αντίπαλους. Κι έτσι λοιπόν σήμερα τους αντιμετωπίζουμε όχι με θυμό και αγανάκτηση, ως αντίπαλους, τους αντιμετωπίζουμε προσπαθώντας να διεξάγουμε τον πόλεμο που απαιτούν οι καιροί. Να το πούμε καθαρά. Ταξικό πολιτικό μίσος έχουμε. Δεν αισθανόμαστε όμως αγανακτισμένοι και προδομένοι. Απευθυνόμαστε, λοιπόν, σε όλους εκείνους που με διάφορους τρόπους, είτε μέσα στο σπίτι τους, είτε πηγαίνοντας στις πλατείες, αισθάνονται αγανακτισμένοι. Κι αν θέλετε, σε αυτούς θέλουμε να μιλήσουμε καθαρά και πρακτικά. Διότι είναι η εφεδρεία σήμερα του κινήματος, είναι πολύ μεγαλύτερη απ' ό,τι φαίνεται..." απόσπασμα από ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην Ελευσίνα. "Επιβάλλεται να υπάρξει συνάντηση μιας επιτροπής των αγανακτισμένων με την Πολιτεία, για να ακούσουμε αιτήματα, προτάσεις και θέσεις», προτείνει ο Λα.Ο.Σ.
Ένας Αγανακτισμένος που αγανακτεί και με αυτά που διαβάζει ή ακούει
.gif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου