Επιτέλους οι πόλεις αρχίζουν να γίνονται ανθρώπινες

Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια, δεκαετίες ίσως, για να καταλάβουν οι δημοτικοί άρχοντες ότι οι πόλεις πρέπει να γίνουν ανθρώπινες. Μέχρι τότε, οι πόλεις ήσαν …ζούγλα∙επικρατούσε ο ισχυρότερος. Αρχηγός της ζούγκλας αυτής, οι κατασκευαστές, οι εργολάβοι οικοδομών, οι πολιτικοί μηχανικοί. Τσιμένταραν το κάθε τετραγωνικό γης, εξαφάνισαν πάρκα και πλατείες, ισοπέδωσαν τα παλιά αρχοντικά (νεοκλασικά, «διατηρητέα» κλπ), δημιούργησαν τη λογική τους αυθαίρετου και φυσικά της κάθε οικιστικής αυθαιρεσίας. Ακολούθησαν (και αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε χρονολογικά) οι «συγκοινωνιολόγοι». Χάραξαν δρόμους, δρομάκια για την ακρίβεια, όσο τους επέτρεπαν οι οικοδομικές κατασκευές, αλλά όλ’ αυτά χωρίς μια προοπτική. Κανείς δε φανταζόταν, κανείς δεν προέβλεψε την εξάπλωση και τελικά επικράτηση του αυτοκινήτου. Τα ηνία τότε ανάλαβαν οι εποχούμενοι και ο δυνατότερος επικρατούσε. Κυρίαρχοι των δρόμων οι φορτηγατζήδες. Ακολούθησαν τα τροχοφόρα. Τα πεζοδρόμια στένεψαν υπέρ των δρόμων. Μεγάλοι λεωφόροι κατασκευάστηκαν -όπου υπήρχαν δυνατότητες- για να εξυπηρετήσουν το μεγάλο αρχηγό, το αυτοκίνητο. Υπόγειες διαβάσεις, γέφυρες, κυκλικοί ρόμβοι, υπαίθριοι υπέργειοι ή υπόγειοι χώροι στάθμευσης κατασκευάστηκαν. Διπλοπαρκαρίσματα, κατάληψη πεζοδρομίων, πλατειών, ελεύθερων χώρων. Το ποδήλατο, ο πεζός εξαφανίστηκαν, κανείς δεν προέβλεψε κάτι γι αυτούς. «Αντέδρασαν» οι μοτοσικλέτες, με μεγάλο ρίσκο για τη ζωή των εποχούμενων σ’ αυτές, ώσπου έγιναν κι αυτές μάστιγα. Με τις κομμένες εξατμίσεις, τις σούζες, τους επικίνδυνους ελιγμούς. Ο πεζός, κινδύνευε ακόμη περισσότερο, από τους δίτροχους καμικάζι. Τα παιδιά, με κίνδυνο ατυχήματος, ρίσκαραν το παιχνίδι στην πλατεία. Οι μανάδες με τα καροτσάκια τρόμαζαν στον ήχο μιας εξάτμισης. Ανάπηροι δεν υπήρχαν στις πόλεις. Και τα ποδήλατα, κλειδώθηκαν στα υπόγεια, στα γκαράζ ή κρεμάστηκαν στους τοίχους. Ώσπου…

Κάποια μέρα, ξύπνησαν οι δημοτικοί άρχοντες με μία …επιφοίτηση∙να μετατρέψουν τις πόλεις ανθρώπινες. Είδαν, έμαθαν, άκουσαν και άρχισαν έργα κατασκευής πεζοδρόμων, διαπλατύνσεις πεζοδρομίων, μονοδρομήσεις δρόμων, διαμόρφωσης περιπατητικών μονοπατιών μέσα στις πόλεις, δημιουργία πλατειών-οάσεων, αστικού και περιαστικού πρασίνου, παιδότοπων. Και τότε εγένετο το θαύμα. Ο κόσμος βγήκε έξω από το καβούκι του, ζωντάνεψε και είδαμε …πρωτόγνωρα πράγματα. Νεαρό ζευγάρι να φιλιέται στη μέση του πεζόδρομου, παιδιά με πατίνια να ρολάρουν, μουσικούς στους δρόμους, μικροπωλητές, παιδάκια να διασχίζουν δρόμους και πλατείες, να παίζουν κάπως ανέμελα, ζευγάρια κάθε ηλικίας να βαδίζουν χέρι χέρι, νέους και μεγάλους να ασκούνται, να κάνουν τζόκινγκ, να ποδηλατούν. Άρχισαν δειλά δειλά να βγαίνουν και άνθρωποι ανάπηροι έξω. Όλοι εμείς που ήμασταν κλεισμένοι στα διαμερίσματά μας και απλά «απολαμβάναμε» εικόνες από την τηλεόραση, βγήκαμε σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή και ξαναανακαλύπτουμε την πόλη μας.. Ο κόσμος άρχισε να ανακαλύπτει και τον ..άλλο, το διπλανό του, το συμπολίτη του. Άρχισαν παράλληλα να δημιουργούνται και διάφορες ομάδες διαφόρων δράσεων, όπως οι atenistas, ή ομάδες «ποδηλατοβόλτας», με καθιερωμένες, προσχεδιασμένες και ασφαλείς βόλτες με ποδήλατα μέσα στην πόλη ή και έξω απ’ αυτήν. Οι πόλεις απέκτησαν ζωή, ζωντάνια, έγιναν περισσότερο φιλικές, έγιναν επιτέλους ανθρώπινες. Αν, σιγά σιγά εγκαταλείψουμε και τη συνήθεια του αυτοκινήτου, οι αλλαγές που θα έχουμε πετύχει θα είναι τεράστιες. Τότε θα ξανανιώσουμε, θα αισθανθούμε πιο ζωντανοί, θα γίνουμε πιο υγιείς, θα χαιρόμαστε τη ζωή μας έστω και στις πόλεις. Είθε και αμήν!