Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Ο δικός μου «χρόνος»

Γεννήθηκα τον Δεκέμβρη του ’55, όταν είχε ήδη ξεκινήσει ο ξεσηκωμός για την απελευθέρωση από τους Εγγλέζους κατακτητές. Το ’73 αποφοίτησα από το 6τάξιο γυμνάσιο και κατατάχτηκα στο στρατό. Το ’74 βίαια εκδιώχθηκα από την πατρογονική μου εστία. Το ’75 αναχώρησα από την πατρίδα για σπουδές στην άλλη πατρίδα. Έκτοτε, ζω εδώ, δημιούργησα οικογένεια, έφτιαξα ρίζες, άπλωσα κλαδιά και συνεχίζω. Δυστυχώς όμως, ο «χρόνος» μου είναι κομμένος …στα δύο. Το δεύτερό του κομμάτι ευτυχώς συνεχίζει προς τα μπροστά, προς το μέλλον -όπως άλλωστε και ο δικός σας και ολονών μας και του σύμπαντος συμπεριλαμβανόμενου. Συνεχίζει στραμμένος προς το μέλλον με τις επερχόμενες χαρές και λύπες αλλά και τη φυσιολογική του κατάληξη∙το βιολογικό μου τέλος. Το άλλο του κομμάτι όμως έχει παγώσει. Έχει παγώσει στο’74, ή μάλλον γυρίζει προς τα πίσω, από τον Ιούλιο του 1974 και προς τα πίσω. Με ότι αυτό συνεπάγεται: θύμησες σκοτεινές, αναμνήσεις θλιβερές, θλίψη και πόνο. Φίλοι, γνωστοί, συμμαθητές, συγγενείς, γείτονες, μεγάλοι, μικροί, γνωστοί, άγνωστοι έμειναν πίσω, πέταξαν μακριά από εμάς, θάφτηκαν -αλίμονο- ακόμα και στη μνήμη μας… Εκείνος ο Ιούλιος του 1974 μας χάραξε βαθειά χαραγή στη μνήμη -αν όχι και στο σώμα. Κάθε φορά που βρίσκομαι με τους δικούς μου -κυρίως με τους γονείς μου- συζητάμε για εκείνο το κομμάτι του χρόνου. Συζητάμε λες και είμαστε ακόμη εκεί. Ποιος είναι ποιος, ποιος είναι πού, ποιος είναι τι… Συζητάμε, διαφωνούμε, ψάχνουμε, αναζητούμε, ερευνούμε γιατί φευ, η μνήμη ξεθωριάζει και ξεθωριάζει επικίνδυνα. Να κάτι παλιές φωτογραφίες, να ένα κείμενο στο διαδίκτυο, να ένα βιβλίο σχετικό. Μένουμε εκεί -όσο μπορεί κανείς να μείνει- προσκολλημένοι στο παρελθόν όντας στο παρόν. Και το βράδυ …ονειρευόμαστε για να τα ξαναδιηγηθούμε την άλλη μέρα το πρωί. Ώσπου οι συγγενείς να φύγουν και να ξεχαστούν και πάλιν…

Τρίτη 23 του Ιούλη, φτάνοντας στην κορυφογραμμή του Πενταδάκτυλου, έριξα μια τελευταία ματιά στη γενέθλια πόλη, την αγαπημένη Κερύνεια, λες και ήξερα… Δεν πρόλαβα -δεν προλάβαμε- να ζήσω τη ζωή μου στην πατρογονική γη, στη γενέθλια πόλη. Δεν πρόλαβα -δεν προλάβαμε- να χαρώ τις ομορφιές αυτής της όμορφης γης. Δεν πρόλαβα -δεν προλάβαμε- να χαρώ αυτά που μας ετοίμασαν οι πατεράδες μας. Δεν πρόλαβα -δεν προλάβαμε- να μυρίσω όλες τις μυρωδιές της, να γευθώ όλες τις γεύσεις της, ν’ ακούσω όλες τις φωνές της, να δω όλα της τα χρώματα, να ακουμπήσω όλες τις καμπύλες της. Δεν πρόλαβα -δεν προλάβαμε- να τη διατρέξω οριζοντίως και καθέτως, προς τα πάνω αλλά και προς τα κάτω. Δεν πρόλαβα -δεν προλάβαμε- να τη χαλάσω και να την ξανακτίσω, όπως την ονειρευόμουνα. Δεν πρόλαβα -δεν προλάβαμε- να την ονειρευτώ όπως την ήθελα… Γιατί άλλαι αι βουλαί των «μεγάλων» και των δυνατών -και των εγκάθετών τους εις την γην.

Εδώ στην Ελλάδα-πατρίδα, εδώ βρήκα και γνώρισα το άλλο μου πατρογονικό «κομμάτι», πρόσφυγες κι αυτοί ξεριζωμένοι από τον Πόντο και τον Ταύρο, τους οποίους μόνο κατ’ όνομα γνώριζα. Ήταν από τις πρώτες μου επισκέψεις, κάπου εκεί στη Δράμα, στην Περιχώρα δίπλα στην Αλιστράτη. Χουτουριάδης, Λαζαρίδης, Ηλιάδης… Η συνάντησή μας ήταν μοιραία. Τα δυο «κομμάτια» ανταμώθηκαν, συνενώθηκαν, έκλαψαν, χάρηκαν, μίλησαν, διηγήθηκαν∙ βλέπετε κοινό γνώρισμα είχαν, την προσφυγιά και το ξεριζωμό. 

Και νάμαι, 36 χρόνια μετά να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια. Μόνο που τούτην εδώ τη φορά, δε θέλω τη συγγνώμη κανενός, δε θέλω «γιορτές», δε θέλω επετειακές εκδηλώσεις και μνημόσυνα, δε θέλω πανηγυρικούς και επικήδειους, δε θέλω παράτες και τραγούδια. Παρά μόνο ένα πράγμα θέλω∙το ακατόρθωτο. Να γυρίσει ο «χρόνος» μου πίσω, στον Ιούλη του ’74. Στις 20 Ιουλίου του 1974 και να ξεκινήσει από κει που «πάγωσε» η ζωή μου. Δε με νοιάζουν οι επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας, δε με νοιάζει η δυσχερής πολιτική και οικονομική θέση της ελλαδικής και κυπριακής πολιτικής σκηνής, δε με νοιάζει αν το Αιγαίο ή οι θάλασσες της Κύπρου είναι γεμάτες κοιτάσματα. Δε με νοιάζουν οι γκρίζες ζώνες, οι υφαλοκρηπίδες και οι Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ). Δε με νοιάζει τίποτε απ’ όλ’ αυτά. Ένα με νοιάζει, να «ξεπαγώσει» ο άλλος μου μισός χρόνος, αυτός που πάγωσε τον Ιούλη του ’74 κάπου εκεί στην κορυφογραμμή του Πενταδάκτυλου.

ΥΓ. Τούτη εδώ η ανάρτηση, αφιερώνεται σε όλους τους φίλους, συμμαθητές, γνωστούς και άγνωστους φίλου που θάφτηκαν εκεί στα κατεχόμενα, προδομένοι σε έναν αγώνα άνισο μα και προσχεδιαμένο για να χαθεί.

9 σχόλια:

stalamatia είπε...

Δυστυχώς και τον χρόνο μας (πάγωσαν)και τις αναμνήσεις που ήταν όλο όνειρα τις (πάγωσαν)και αυτές ,έτσι δεν μπορέσαμε να (προχωρήσουμε) ,έπρεπε να φτιάξουμε άλλες για τη νέα μας ζωή και ο χρόνος ηταν λίγος και πονεμένος.
Η τελευταία φορά που είδα τον Πενταδάκτυλο από το χωριό μου καιγόταν.Και αν κάτι ξεπαγωνει μπορεί να σωθεί όταν όμως γίνει στάχτη ,γιατί μην νομίζεις στάχτη κάνανε το χρόνο μας Φλούφλη μου δεν ζώζετε με τίποτα.

Meropi είπε...

Μπα σε καλό σου! Μ' έκανες και έκλαψα πάλι. Έκλαψα για την Κερύνεια, έκλαψα για τον Καραβά, έκλαψα για τα χαμένα μας χρόνια, έκλαψα για τους ανθρώπους που έφυγαν μ' αυτό το καημό....
Τις προάλλες άκουγα, με ζήλια μπορώ να πω, μια συνάδελφο να λέει με πόση λαχτάρα περιμένει κάθε καλοκαίρι να πάει στο νησί της, τη Χίο, στο χωριό της, στο πατρικό της σπίτι, να βρει τους παιδικούς της φίλους, να νοιώσει και πάλι, έστω για λίγο ένα ξέγνοιαστο παιδί. Πάνε αυτά για μας καλέ μου Φλούφλη, θάφτηκαν εκείνο το καταραμένο καλοκαίρι του 74....

maxforeigner είπε...

Αγαπητέ φίλε, τα ίδια νιώθουμε όλοι όσοι ζήσαμε τα γεγονότα και τον ξεριζωμό. Αν και δεν γεννήθηκα στα κατεχόμενα, η καταγωγή μου από εκεί είναι. Και τα 2 χωριά των γονιών μου είναι στα κατεχόμενα. Το ένα έχει ισοπεδοθεί! Σήμερα θα πανηγύριζε, του προφήτη Ηλία. Κάθε χρόνο πηγαίναμε, θυμάμαι ακόμα... (είμαι 9 χρόνια μεγαλύτερος σου, έζησα και τον αγνό αγώνα κατά των Άγγλων..., έζησα και το πραξικόπημα, έζησα και την εισβολή....ναι ο χρόνος πάγωσε εκεί)

akrat είπε...

καλημέρα φίλε μου
τι να πω.....
είθε...

phlou...flis είπε...

Πολλές ευχές σας στέλλω και καλές διακοπές να έχετε. Στο επανιδείν...

dyosmaraki είπε...

Ενας φίλος Κύπριος μου έλεγε "παρατήρησε...μας εμπαίζουν...κάθε φορά που δήθεν οι κυβερνήσεις βρίσκονται κοντά σε μια λύση και αναπτερώνονται οι ελπίδες, επειτα από λίγο γίνονται εκλογές και αλλάζει αυτός που θα έδινε τη λύση, και οι διαπραγματεύσεις ξεκινούν πάλι από την αρχή..." Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα προσέξει, μα τότε πείστηκα πως οι "μεγάλοι" μάλλον δεν επιθυμούν να δώσουν λύση στο πρόβλημα, απλά μας εμπαίζουν όλους σπέρνοντας δήθεν ελπίδες για το "κάποτε" που θα βρεθεί λύση.
Οχι του τόπου σου δεν του πρέπεουν γιορτές και δημόσιοι λόγοι, λύσεις του πρέπουν...

phlou...flis είπε...

@dyosmaraki: πολύ μεγάλο δίκιο έχεις

KitsosMitsos είπε...

Με συγκίνησες, πραγματικά...

Ἅ λ ς είπε...

ανατριχιασα...
μια φιλη μου πηγε φετος με τους δικους της προς την Κυπρο και εμαθε πολλα! Πώς αντέξατε τόσα εσεις οι Κυπριοι;;;

ποσο θελω να κατεβω προς τη ζεστη σας πατριδα...!

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...