Ένας κύκλος έκλεισε, ένας νέος αρχίζει;

  

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016 -τότε …έκλεισα τις προϋποθέσεις- έκλεισε και ένας (άλλος ένας;) κύκλος στη ζωή μου∙αποχαιρέτησα τις σχολικές αίθουσες, τους μαθητές μου. Ήταν μια μέρα αμηχανίας. «Ακόμα εδώ είσαι;» μου έλεγαν συνάδελφοι μου στο Γραφείο Διδασκόντων κι εγώ χαμογελούσα παγωμένα. Θα μπορούσα να είχα φύγει μια βδομάδα πιο νωρίς καθώς η «λύση της υπαλληλικής μου σχέσης» είχε φτάσει με φαξ στη Δ/νση Δ/θμιας Εκπ/σης Λάρισας, αλλά ήθελα και δεν ήθελα. Ο αντικαταστάτης μου ήρθε την ίδια μέρα που με πήραν στο τηλέφωνο από τη Δ/νση, αλλά και πάλι δεν έφευγα. Ήθελα να χαιρετήσω τα παιδιά, να συστήσω στα παιδιά τον αντικαταστάτη μου, να παραδώσω σ’ αυτόν, ξέρετε, κάτι σαν …τελετή παράδοσης – παραλαβής (καμία σχέση). 

  Η σχέση με τα παιδιά, με τους μαθητές δεν είναι μια άλλη σχέση, είναι μια ιδιαίτερη σχέση. Ακόμα και με αυτούς τους μαθητές που κάποια μέρα μάλωσα, τιμώρησα, φώναξα, ακόμα και μ’ αυτούς κάτι σε συνδέει. Ακόμα και το δικό τους «καλή τύχη δάσκαλε» είναι διαφορετικό. Και το χειροκρότημα στο τέλος σε κάνει να φεύγεις με γοργά βήματα από την αίθουσα μη βουρκώσεις μπροστά τους. Κατάφερα να αποχαιρετήσω λίγα παιδιά μόνον, δεν είχα το κουράγιο να μπω σε όλα τα τμήματα. Ξέρω πως έκανα λάθος, αλλά δεν μπορούσα. Ίσως κάποια σχολική γιορτή να παρακολουθήσω και εκεί να δω όσα παιδιά δεν είδα. 

   Σε μια μέρα, σε διαγράφουν από το κεντρικό σύστημα Μηχανοργάνωσης των σχολείων, ωσάν να μην υπήρξες ποτέ. Την άλλη μέρα, σου ανακοινώνουν ότι διαγράφεσαι από το Μητρώο Μισθοδοτούμενων. Παίρνεις στα χέρια σου το ανανεωμένο Ωρολόγιο Πρόγραμμα Μαθημάτων και ανακαλύπτεις ότι δεν είσαι εκεί∙. «έφυγες» με ένα πάτημα κουμπιού, Delete sheet rows! Σου ανακοινώνεται επίσημα η Λήξη της Υπαλληλικής Σχέσης και …μπουμ εξαφανίζεσαι από τον -μέχρις εκείνης της στιγμής» γνώριμο κόσμο σου. Συνειδητοποιείς ότι ανήκεις πια σε έναν άλλο κόσμο, όσων αφυπηρέτησαν, κοινώς στον κόσμο των συνταξιούχων. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να παραμείνεις άεργος de jure. 

  Πώς νιώθω; Θα δούμε από Δευτέρα, την άλλη βδομάδα, τον άλλο μήνα ίσως. Θα πρέπει να το συνειδητοποιήσω ακόμα. Αλλά δε με πιάνει και η απαισιοδοξία. Ξέρετε, όταν οι άλλοι παρακαλούν να βρέξει, εγώ νιώθω ήδη μούσκεμα(1). 

Καληνύχτα σε όλες και όλους! 

ΥΓ. (1) Η φράση είναι κλεμμένη από τον προσφάτως αποβιώσαντα Leonard Cohen 

ΥΓ. Ποιος ξέρει, ίσως ενεργοποιήσω το παρόν ιστολόγιο το οποίο «καταβροχθίστηκε» από το «ελαφρόμυαλο» facebook!