Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Οι πρόσφυγες …διαχρονικά

   -Φάε το φαΐ σου γιατί αν δεν το φας θα στο φάνε οι πρόσφυγες. Φράση που έλεγαν οι μανάδες στην ελεύθερη Κύπρο μετά το 1974 -και την προσωρινή-μόνιμη εγκατάσταση των προσφύγων σε άλλα μέρη της Κύπρου- στα παιδιά τους προκειμένου αυτά να φάνε το φαγητό τους. 
  -Καλύτερα να πηγαίναμε στη Ρωσία, έλεγε θεία μου από τον Πόντο η οποία είχε εγκατασταθεί με την οικογένειά της στην Περιχώρα Δράμας. –Τουλάχιστον εκεί μας λέγανε Έλληνες, ενώ εδώ μας φώναζαν ρωσοπόντιους, και τόλεγε με μεγάλο παράπονο.
   
   Τελικά το δράμα των προσφύγων είναι παντού ίδιο. Το σκηνικό ίσως διαφέρει λίγο. Ακόμα και μέσα στην ίδιά τους την πατρίδα. Φανταστείτε τώρα αυτούς που προέρχονται από άλλη χώρα και ανήκουν και σε άλλη θρησκεία∙όρα πρόσφυγες Συρίας, Αφγανιστάν κλπ. Οι λόγοι προσφυγιάς είναι πάνω κάτω ίδιοι, τα βάσανα είναι πάνω κάτω ίδια, η αντιμετώπιση από τον κόσμο είναι πάνω κάτω ίδια, η εκμετάλλευση από τους επιτήδειους είναι πάνω κάτω ίδια, η ανθρωπιά που συναντούν και η αλληλεγγύη είναι πάνω κάτω ίδια.
   Οι πρόσφυγες ήρθαν εδώ με σκοπό να φύγουν για Ευρώπη, αφού ενδιάμεσα τους εκμεταλλεύτηκαν διάφοροι επιτήδειοι. Αρκετοί τα κατάφεραν, οι υπόλοιποι όχι. Κατά πως δείχνουν τα πράγματα, πολλοί θα μείνουν εδώ, ίσως για πάντα, ίσως μέχρι να αποκατασταθεί η κατάσταση στη χώρα τους. Γι’ αυτό, θα πρέπει να τους παράσχουμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, να τους ανοίξουμε την αγκαλιά, να μην τους απομονώσουμε, να σεβαστούμε τις ιδιαιτερότητές τους, να προσπαθήσουμε να τους εντάξουμε στην ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα, να τους αντιμετωπίσουμε με ίδια κριτήρια όπως τους υπόλοιπους Έλληνες. Να κάνουμε δηλαδή αυτό που έκανε η Αμερική και η Αυστραλία και η Γερμανία και το Βέλγιο όταν εμείς οι Έλληνες πήγαμε εκεί ως μετανάστες. Να κάνουμε αυτό που έγινε εδώ με τους Αλβανούς (χωρίς την παρένθεση των πρώτων χρόνων) με τα παιδιά δεύτερης γενιάς που είναι πλήρως ενταγμένα εδώ και γνωρίζουν την Ελλάδα ως πατρίδα∙δεύτερη ίσως αλλά πατρίδα. Μήπως όλοι οι Έλληνες είμαστε …πρώτο πράμα;


Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς 1974 στην Κύπρο. Άραγε, σε τί διαφέρουν από την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα με τους πρόσφυγες από Συρία; Απλώς οι άνθρωποι και ο χρόνος



1 σχόλιο:

Marina είπε...

Οι παλιοί πρόσφυγες είχαν να αντιμετωπίσουν όλα αυτά που έγραψες, τελικά όμως κάποια χώρα τους απορροφούσε, τους έδινε δουλειά, σπίτι, βοήθεια για να ξεκινήσουν νέα ζωή. Αλλα χρόνια. Και τότε υπήρχε υποψία και ρατσισμός, τους Μικρασιάτες τους έλεγαν οι δικοί μας "Τουρκόσπορους" για να μη πάμε πιο μακριά. Πολύ φοβάμαι όμως ότι στην Ελλάδα του σήμερα με την οικονομική κρίση και την ανεργία, δύσκολα να μείνουν και κάποια στιγμή θα γυρίσουν πίσω για να ξαναχτίσουν τη παλιά τους πατρίδα. Ως τότε όμως θα συμ-βαδίζουμε. Θα μάθουμε να ζούμε μαζί.

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...