Το σχολείο μας "τρώει" χρόνο από το διάβασμα...

  Έρχονται, που λέτε, περσινοί απόφοιτοι του σχολείου οι οποία δεν κατόρθωσαν να εισαχθούν σε πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, για να δηλώσουν πως επιθυμούσαν να συμμετάσχουν εφέτος στη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων. Κάναμε μια συζήτηση πάνω στο θέμα της αποτυχίας των μαθητών στις εξετάσεις και μου δήλωσαν πως «…το σχολείο, ιδιαίτερα στη Γ’ τάξη, είναι άχρηστο. Ίσως μόνο για τα μαθήματα κατεύθυνσης αξίζει τον κόπο να παρακολουθεί κανείς στο σχολείο, αφού η σωστή προετοιμασία στο φροντιστήριο γίνεται». Σε ερώτησή μου, «…γιατί τότε το φροντιστήριο δεν σας βοήθησε να εισαχθείτε σε ανώτατες σχολές», απάντησαν πως το σχολείο τους «έτρωγε» το χρόνο και έτσι δε τους έμενε χρόνος για να προετοιμαστούν καταλληλότερα για τις εξετάσεις τα απογεύματα στο φροντιστήριο. Ο ένας δε, δήλωσε πως ήταν δύσκολα τα θέματα, γι’ αυτό και απέτυχε. 

  Σκεφτόμουν τί επιχειρηματολογία θα έπρεπε να αντιτάξω σε αυτά τα παιδιά. Πως το σχολείο παρέχει γενική μόρφωση, πως θα πρέπει να μάθουν να αξιοποιούν το χρόνο τους καταλληλότερα, πως υπάρχουν δεκάδες μαθητές που δεν παρακολουθούν σε φροντιστήρια αλλά τα καταφέρνουν μόνοι τους, πως «κουτσοί στραβοί» εγγράφονται σε φροντιστήρια στα πλαίσια μιας γενικευμένης «μόδας» ενώ θα μπορούσαν να μάθουν όσα χρειάζονται στο σχολείο, πως εν τέλει μήπως θα πρέπει να ζητάνε τα ρέστα από τα φροντιστήρια όταν αποτυγχάνουν και να τα απαξιώνουν (με τον ανάλογο τρόπο με τον οποίον απαξιώνουν τα σχολεία). 

   Στα τόσα χρόνια που ασχολούμαι με αυτούς τους μαθητές, κατέληξα στο συμπέρασμα πως όσοι αποτυγχάνουν την πρώτη φορά -την εισαγωγή τους σε πανεπιστήμια- και συνεχίζουν την προσπάθεια τους για δεύτερη, είναι οι πιο ένθερμοι οπαδοί των φροντιστηρίων και οι χειρότεροι εχθροί του σχολείου. Το σχολείο «φταίει» για τα κακά, το φροντιστήριο για τα καλά. Ακόμη και για την αποτυχία τους, πάλι το σχολείο φταίει. Πώς λοιπόν, μπορεί κανείς να αλλάξει αυτή τη νοοτροπία των παιδιών και της κοινωνίας; Πως μπορεί να πείσει και να ανατρέψει αυτή την αντίληψη; Πιστεύω πως τίποτε δεν είναι ικανό να τα ανατρέψει. Η φιλοτιμία και η εργατικότητα πάρα πολλών καθηγητών του δημόσιου σχολείου, προσκρούει πάνω σε αδιαπέραστο τοίχο. Είναι καθαρά θέμα Κοινωνικό και δυστυχώς, η Πολιτεία κάνει τα αδύνατα δυνατά να ενισχύσει αυτή τη νοοτροπία. 

   Να ελπίζω σε κάτι. Μα ναι, να αλλάξει ριζικά η κοινωνία μας σε πολλά θέματα και αντιλήψεις. Θέλει πολύ χρόνο για να συμβεί κάτι τέτοιο. Ως τότε, ας τρώμε τη λάσπη…