Σουρρής ζεις, εσύ μας οδηγείς

Καλησπέρα σε όλες και όλους.

Θεία φώτιση και χάρη στην εορτή του Αγίου Πνεύματος, θεία φώτιση και σε μένα αλλά και σε σένα αγαπητή/αγαπητέ μου συνιστολόγε. Ποίηση μου ‘ρθε να διαβάσω αποβραδίς, Σουρρής μου προέκυψε -στο καυστικό χιούμορ του οποίου υποκλίνομαι με σέβας- και σκοντάφτω σε δύο ποιήματα τα οποία λες και γράφτηκαν σήμερα -βρε μπας και ο Σουρρής ήτο εις εκ των …μετά Χριστόν προφήτης; Το πρώτον αναφέρεται εις την κα Θεοδώρα (λέγε με Ντόρα) και εις τον καημόν της κόρης –αχ αχ βρε Αντωνάκη, φωτιές που άναψες εις το μητσοτακέικον φτωχικό. Το παραθέτω κεκλαδευμένο -τουτέστιν κουτσουρεμένο και γυμνό, μόνο με τα …επίμαχα σημεία εμφανή- εις την κρίσην σας, χωρίς ημέτερον σχόλιο -σε πολυτονικό σύστημα.

Ἀρχηγοί

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,

κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·

ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ

τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.

Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε ρῳμιὸς λεβέντης,

μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.

……………………………………………….

Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;... πενῆντα ξεφυτρόνουν,

τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;... θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·

ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλλόνουν,

κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.

Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης

ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης.

…………..

Σας έχω και δεύτερο ποίημα, το οποίο αναφέρεται στη σημερινή δεινήν οικονομική κατάσταση της Ελλάδος, ουχί των ελλήνων. Τό ποίημα αὐτό γράφτηκε σχεδόν ἕναν αἰῶνα πρίν∙ τελικά ὁ ρωμηός ἦταν πάντοτε ὁ ἴδιος!!!

Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομίας

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,

ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;

Νὰ τρέφῃ ὅλους τους ἀργούς, νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,

ταμεῖο δίχως χρήματα καὶ δόξης τόσα μνήματα;

Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,

κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;

Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,

κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,

ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ

ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.

Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν , ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,

οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,

συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.

Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!

σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.

Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,

σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!

Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,

πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη...

αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,

δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο, ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.

Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.

Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».

Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.

Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο- νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.

Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.

Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.

Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Αναφωνώ κι εγώ στεντορεία τη φωνή: Σουρρής ζεις, εσύ μας οδηγείς!!

Με αφορμή την παραίτηση της κας Γκερέκου

Κάποτε όλοι μα όλοι μας ζητούσαμε κάποια στιγμή να δούμε παραίτηση υπουργού για λόγους ευθιξίας. Το ζητούσαμε επιμόνως και δε θυμάμαι ποτέ αν το είδαμε να εφαρμόζεται. Ή τουλάχιστον, για να είμαι και ειλικρινής, υπήρξαν «παραιτήσεις για λόγους ευθιξίας» οι οποίες δεν είχαν γίνει αποδεκτές. Χτες λοιπόν, υπήρξε μια τέτοια παραίτηση, αυτή της κας Γκερέκου, για χρέη του κου Βοσκόπουλου. Τα ερωτηματικά που μου γεννώνται πολλά. 

Τώρα που έχουμε μια τέτοια παραίτηση, γιατί έχουμε ενδοιασμούς; Πολλοί αναρωτιόνται αν έπρεπε να παραιτηθεί ή όχι; Παραιτήθηκε αυτοβούλως ή υποχρεώθηκε σε παραίτηση; Πρέπει μια γυναίκα να «χρεώνεται» …χρέη του συζύγου της; Έπρεπε ο πρωθυπουργός να κάνει δεκτή την απόφαση παραίτησης; Γιατί καθυστέρησε να γίνει αποδεκτή η παραίτηση; Για μείζον ηθικό και πολιτικό θέμα μιλά η ΝΔ και καθυστερημένη την κίνηση του Πρωθυπουργού.

Σ’ αυτά τα ερωτήματα δε ξέρω αν υπάρχει απάντηση. Ούτε και είμαι σίγουρος αν θα στεναχωρηθώ που παραιτήθηκε η συγκεκριμένη. Μπορεί να έκανε άριστα τη δουλειά η οποία της ανετέθη, αλλά το θέμα είναι άλλο. Ήταν το timing της υπόθεσης, ήταν η ιδιότητα της ίδιας, μπορεί να ήταν και άλλα στη μέση. Εμένα με ενοχλεί αφάνταστα  η αντίδραση του κράτους και των εισπρακτικών του μηχανισμών. Πως είναι δυνατόν ένα κράτος να βγάζει σε πλειστηριασμό ένα σπίτι διότι ο ιδιοκτήτης του χρωστά λίγα χιλιάρικα στην εφορία ή στο ΙΚΑ ή γενικότερα στο κράτος, ενώ όταν κάποιοι χρωστάνε κάποια εκατομμύρια να τυγχάνουν τέτοιας μεταχείρισης. Άκουσα μάλιστα ότι τέτοιες μεγάλες υποθέσεις φοροφυγάδων υπάρχουν πολλές. Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Οι φοροδιαφεύγοντες πληρώνουν ένα πολύ μικρό μέρος του χρέους –ή «χρέους» κατά τους ίδιους- και στη συνέχεια καταφεύγουν σε φορολογικά δικαστήρια. Κερδίζουν χρόνο και …παλεύουν δικαστικά. Μπορεί να φορτώνονται με τόκους υπερημερίας αλλά κερδίζουν χρόνο, προσδοκώντας ρύθμιση χρεών. Φοροφυγάδες καταγεγραμμένοι επίσημα στα κατάστιχα της εφορίας αλλά το κράτος να νιώθει αδύναμο. Εκτός κι αν υποθέσουμε πως οι νομικές …ρυθμίσεις έγιναν ακριβώς για να φοροδιαφεύγουν αυτοί. Λέγεται πως αν μπορούσαν οι μηχανισμοί του κράτους να μαζέψουν τα διαφυγόντα φορο..κέρδη, κανένα ΔΝΤ δε θα είχαμε ανάγκη.

Με ενοχλεί όμως και η υποκρισία των υπολοίπων ημών. Παραιτήθη η εν λόγω υφυπουργός και δηλητηριώδη βέλη πέφτουν από παντού. Η αντιπολίτευση νιώθει υποχρεωμένη να εκδώσει ανακοίνωση καταγγελίας∙ λες και αν δεν το κάνει δε θα νιώθει πως …παίζει σωστά το ρόλο της. Τα ΜΜΕ και οι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι σχολιάζουν, επικρίνουν, χρωματίζουν και εμπλουτίζουν με «νέα» ρεπορτάζ για να καλύψουν «σφαιρικά» το γεγονός.

Αναρωτιέμαι επίσης, όταν χρωστάς τόοοοσα πολλά στην εφορία, πόσο εισόδημα τελικά έχεις και πόσα δηλώνεις; Πόσο τελικά είναι αυτό το …νυχτοκάματο και αν όντως είναι πολύ μεγάλο, τότε και όλοι οι άλλοι …νυχτοκαματιάρηδες θα πρέπει να τύχουν τέτοιας έρευνας και πολύ εξονυχιστικής. Μήπως όμως κι εμείς θα πρέπει να πράξουμε κάτι; Όταν πάμε σ’ όλους αυτούς τους νυχτοκαματιάρηδες για να γλεντήσουμε και να διώξουμε τα αχ και τα βαχ μας, να ξέρουμε ότι τους κάνουμε ακόμη πιο πλούσιους και ακόμη πιο φοροφυγάδες. Ας κάνουμε κι εμείς λίγο κράτει, ας αλλάξουμε και κάποιες κακές συνήθειες.τουλάχιστον ας …διεκδικούμε την απόδειξη για όσα πληρώνουμε.

Η υφυπουργός πολιτισμού παραιτήθηκε, καλώς ή κακώς. Μακάρι σε κάθε ανάλογη περίπτωση να υπάρχει και η ανάλογη αντίδραση. Αυτό να είναι ο κα΄νόνας και όχι η αξαίρεση. Αυτό, φαντάζομαι, λέγεται πολιτικός πολιτισμός. Αλλά ποιοι θα τον εφαρμόσουν; Ριζική ανανέωση του πολιτικού συστήματος μπας και δούμε νέα ήθη. Φυσικά, θα πρέπι να συνοδευτεί με αλλαγή της κοινωνικής αντίληψης και των ηθών.

Για λόγους ευθιξίας, τελειώνω αυτή την ανάρτηση. Όχι, δεν παραιτούμαι, δεν έκανα δα και κάτι κακό. Καλή σας νύχτα

ΥΓ. Να θυμηθούμε πως είναι η δεύτερη παραίτηση υφυπουργού από την κυβέρνηση Παπανδρέου στο διάστημα των 7 μηνών που μετρά στη διακυβέρνηση της χώρας. Προηγήθηκε η παραίτηση του υφυπουργού Εσωτερικών Ντ. Ρόβλια με την κατηγορία της αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς, όταν έγινε γνωστό ότι το γραφείο του είχε ζητήσει «εξυπηρετήσεις» από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι...

Κάπως …άκομψα ξεκινώ την ανάρτηση σήμερα; Αλλά έχω βγει εκτός εαυτού με αυτή την κατηγορία υπαλλήλων, οι περισσότεροι των οποίων είναι …διορισμένοι. Ναι, διορισμένοι για να λεν αυτά που τους επιβάλλουν, για να γράφουν αυτά που τους υποβάλλουν, για να λαϊκίζουν, για να παραπληροφορούν, για να πανικοβάλλουν, για να λασπώνουν, για να εξαφανίζουν, για να διαπομπεύουν, για να αναγορεύουν, για να αποπροσανατολίζουν και πολλά άλλα …για να… Αυτή η κάστα εργαζόμενων που ποτέ δεν αναφέρεται στο σινάφι της και στα ίδια κακά τη μοίρας της. Αν δε καμιά φορά, τάχα μου, αναφέρονται στα του δικού τους σιναφιού, το κάνουν ελαφρώς φωνακτά και την επόμενη στιγμή σιωπούν. Αρκετοί αναφέρονται σε κρυφά κονδύλια υπουργείων που χορηγούνται σε δημοσιογράφους για την προβολή του έργου των –ή του «έργου»-, άλλοι σε δημοσιογράφους διορισμένους σε υπουργεία ως εκπρόσωποι αυτών, πάρα πολλοί σε δημοσιογράφους-πολυθεσίτες, σε δημοσιογράφους που είναι συνάμα και εκδότες ή μέτοχοι, σε αδρά αμειβόμενους δημοσιογράφους ή σε άλλου που «ζουν» στα ρετιρέ… Όταν όμως πάει ν’ ανοίξει η κουβέντα, τότε …φιλευσπλάχνως αναφέρονται στον δημοσιογράφο των 700€ ή αυτόν που εργάζεται «…στο χιόνια και στο λιοπύρι για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι» και κλείνουν την κουβέντα.

Θα σκεφτείτε ίσως, μα τι έπαθε ο φλούφλης και τα ‘βαλε τώρα με τους δημοσιογράφους, λες και αυτοί φταίνε για όλα. Δίκιο έχετε, απλώς διάβασα ένα άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με τίτλο «Οι πολλές άδειες του Δημοσίου» (κλικ) της Μαριλής Mαργωμένου και εξεμάνην. Διαβάζοντας κανείς το περιεχόμενο, θα «συνειδητοποιήσει» πως τελικά όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που θα θελήσουν να το επιδιώξουν μπορεί νομότυπα να εξασφαλίσουν άδεια η οποία να διαρκεί μέχρι και… τρεισήμισι μήνες, ήτοι όλο το καλοκαίρι, και λίγο απ’ το φθινόπωρο!

Αναφέρει το …ρεπορτάζ: «Αν δεν είστε δημόσιος υπάλληλος το πιθανότερο είναι να θεωρείτε πως εκείνοι που εργάζονται στο Δημόσιο δικαιούνται τόση άδεια, όση και οι υπάλληλοι στη δική σας εργασία – δηλαδή ένα μήνα το χρόνο... … ο δημόσιος υπάλληλος δεν παίρνει απλώς την άδειά του κάθε καλοκαίρι. Παίρνει άδεια όλο το καλοκαίρι, και λίγο απ’ το φθινόπωρο!....». Εξηγεί δε αναλυτικότερα: «…Ο δημόσιος υπάλληλος έχει την κανονική του άδεια, η οποία φθάνει τις 25 εργάσιμες ημέρες… Ο δημόσιος υπάλληλος σε πρώτη φάση μπορεί να δηλώσει αιμοδότης, και να κερδίσει τέσσερεις (4) εργάσιμες ημέρες!... …Αλλά μπορεί να αξιοποιήσει και τη γονική του ιδιότητα, άλλο ένα τετραήμερο αδείας «για την παρακολούθηση της προόδου» του νεαρού βλαστού του…. Κάθε δημόσιος υπάλληλος που έχει υπολογιστή στο γραφείο του, δικαιούται άλλες έξι μέρες άδεια… ...Μπορεί ακόμα να επιστρατεύσει την αναρρωτική άδεια. Για τις δέκα πρώτες ημέρες, δεν χρειάζεται καν χαρτί γιατρού!... …Ή ακόμα να ζητήσει και να πάρει 22 (είκοσι δύο) ακόμη εργάσιμες ημέρες άδεια, για να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του διδακτικού έτους, αν έχει εγγραφεί στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο….». καταλήγει δε πως: «…Αν συνθέσετε όλες αυτές τις διδακτικές πληροφορίες, γίνεται σαφές πως ένας δημόσιος υπάλληλος δύναται να επωφεληθεί όλων των παραπάνω αδειών, και τελικά να εξασφαλίσει μια ζηλευτή άδεια η οποία να φθάνει τις 71 εργάσιμες ημέρες, ή αν προτιμάτε τις 14 εβδομάδες, ή τους 3,5 μήνες! Σε αυτό το διάστημα, βέβαια, μπορείτε να προσθέσετε και τις επίσημες αργίες του μικρού μας κράτους που αφαιρούν απ’ το συνολικό χρόνο εργασίας άλλες 12 εργάσιμες ημέρες (συν δύο ημιαργίες - αλλά ποιος τις μετράει όταν μιλάμε για ογδόντα ημέρες καθισιό…). Και τότε πλέον, θα καταλήξετε στο συμπέρασμα πως κάνατε μεγάλο λάθος που δεν μπήκατε στο Δημόσιο όσο ακόμα ήταν καιρός. Διότι αν ήταν δυνατόν ένας δημόσιος υπάλληλος να βάλει όλες του τις άδειες στη σειρά μαζί με τις επίσημες αργίες, θα μπορούσε να φύγει απ’ την εργασία του σήμερα, που το ημερολόγιο γράφει 16 Μαΐου και να επιστρέψει στο γραφείο του γύρω στις… 20 Σεπτεμβρίου! Και καλό χειμώνα…».

Διαβάζοντας κανείς όλα τα προαναφερόμενα, σίγουρα θα συμφωνήσετε κι εσείς πως … κάνατε μεγάλο λάθος που δεν μπήκατε στο Δημόσιο όσο ακόμα ήταν καιρός, όπως και η ίδια αναφέρει. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Όλοι κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα; Ή μήπως η αναλογία των δημοσίων υπαλλήλων με τα «συμπτώματα» αυτά είναι η ίδια σ’ όλες τις κατηγορίες εργαζόμενων; Μήπως στον ιδιωτικό τομέα ο εργοδότης –και στη συνέχεια ο ασφαλιστικός φορές- δεν πληρώνει επίδομα ασθένειας; Ή μήπως δεν τους παρέχεται γονική άδεια; Αναρωτήθηκε κανείς, τι είδους προβλήματα υγείας υφίστανται οι υπάλληλοι που αποκλειστικά εργάζονται μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή και όχι μόνον οι δημόσιους υπάλληλους; Αλλά το ξανάπαμε από αυτήν εδώ τη στήλη•όπως όταν ο διάολος δεν έχει δουλειά …πηδάει τα παιδιά του, έτσι και όταν κανείς δημοσιογράφος ή υπουργός δεν έχει τι να γράψει και τι να επιδείξει, ασχολείται με τον δημόσιο υπάλληλο και την εξυγίανση του δημοσίου. Αψεγάδιαστο παράδειγμα, τα έκτακτα μέτρα που αφορούν την κρίση τα φορτώθηκε όλα ο δημόσιος τομέας και οι εργαζόμενοι σ’ αυτόν, μαζί και οι συνταξιούχοι. Αυτοί που …ευθύνονται για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Και όλα πάνε καλά!

ΥΓ. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλους τους δημοσιογράφους αλλά σ' εκείνη τη μερίδα που εμπίπτουν στην ίδια αναλογία με αυτή των δημοσίων υπαλλήλων που δεν δουλεόυν αλλά μας δουλεύουν. Γιατί φρονών πως υπάρχουν και ...τίμιοι δημοσιογράφοι όπως και τίμιοι ευσυνείδητοι δημόσιοι υπάλληλοι!

 

Απαισιόδοξα ...αισιόδοξος

Άδεια η αίθουσα συσκέψεων του Προεδρικού Μεγάρου, από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Από τη μια τρέφω μια αισιοδοξία ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε και θα αλλάξει η Ελλάδα και κυρίως η νοοτροπία μας. Ήδη ξεκίνησε με το κίνημα των …αποδείξεων, χωρίς να γνωρίζω φυσικά αν και πόσο αυξήθηκαν τα έσοδα από τον ΦΠΑ. Με τη μείωση των μισθών των Δημοσίων Υπαλλήλων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησής τους, το ψαλίδισμα του «εφάπαξ» πιθανόν και ίσως οδηγήσουν τις επόμενες γενιές στο ιδιωτικό επάγγελμα, στα χειρωνακτικά επαγγέλματα. Τα οποία και πιο προσοδοφόρα είναι και πιο κοπιαστικά.

Από την άλλη όμως, αυτή η αισιοδοξία μου πέφτει στο ναδίρ, όταν βλέπω καμία αλλαγή στη νοοτροπία του πολιτικού σκηνικού, του πολιτικού κόσμου. Αυτών των πολιτικών που με τις αδεξιότητες, τους πειραματισμούς, τις ερασιτεχνίες αλλά και τις κλεψιές μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε∙ φυσικά και με τη δική μας συνδρομή. Αυτοί οι σημερινοί πολιτικοί θα πρέπει, αφού επανορθώσουν, αφού μας ξαναφέρουν στα ίσια, στη συνέχεια ν’ αποχωρήσουν. Εκόντες ή άκοντες. Διότι, σε αντίθεση με το άσμα «…σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν ...», τούτοι εδώ κατόρθωσαν να …σημαδεύουν το παρόν (το δικό μας) και να πετυχαίνουν το μέλλον (των παιδιών μας). Τους παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες, ΠαΣοΚ και ΝΔ να ερίζουν για το ποιος πήρε την πρωτοβουλία να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη σύγκλιση του Συμβουλίου Αρχηγών και στη συνέχεια για το πότε θα γίνει αυτό. Φυσικά κι αυτό το δύσκολο για τους έλληνες πολιτικούς …εγχείρημα ναυαγεί γιατί τα κόμματα –ή τα κομμάτ(ι)α- της αριστεράς αρνούνται να μετάσχουν επικαλούμενα ότι τα μέτρα έχουν ήδη παρθεί και με τη ΝΔ να συνεπικουρεί. Δεν έχουν κι άδικο. Φυσικά σε μια άλλη παραπαίουσα χώρα, την Πορτογαλία, ο πρωθυπουργός κάλεσε εκτάκτως τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον ενημέρωσε σχετικά και εν μία νυχτί, με συνοπτικές διαδικασίες αποφάσισαν ομού να παρθούν τα επώδυνα για τους συμπατριώτες τους μέτρα, προκειμένου να σωθεί η πατρίς. Ναι αλλά εκεί είναι ιβηρική, όμως εδώ είναι …βαλκάνια. 

Και νάταν μόνο αυτό; Εργατική Πρωτομαγιά και κάθε κόμμα, κομμάτι ή κομματίδιο, «γιορτάζει» σε ξεχωριστή πλατεία, σε ξεχωριστή ώρα, διαδηλώνει σε ξεχωριστούς δρόμους μην τυχόν και συμπέσουν. ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ, ΑντΑρΣυΑ, ΝΑΡ, ΣυΡιζΑ και άλλα συναφή επαγγέλματα, χώρια και όχι αντάμα. Έτσι για το γινάτι, έτσι για το πείσμα των εργατοπατέρων. Λες και ο «εχθρός» δεν είναι κοινός. Κι ο εργαζόμενος μόνος να αναρωτιέται: κανείς απ' όλους αυτούς δεν κατάλαβε τίποτα από τη σημερινή δύσκολη συγκυρία; Με ποιους άραγε να πάω και ποιους ν' ακολουθήσω; Πολιτικοί, κόμματα, συνδικαλιστές σε παράλληλους δρόμους προσπαθούν να συντρέξουν. Για παράδειγμα στη Λάρισα, ήταν το ΠΑΜΕ από τη μια, η ΑντΑρΣυΑ μαζί με το ΝΑΡ από την άλλη και σε μια άλλη γωνιά ο ΣυνΡιζΑ. Φυσικά κάπου χαμένοι και η ΑΔΕΔΥ. Πόσα κομμάτια πρέπει να γίνεις γιατί, μιας και είσαι εργαζόμενος, φυσικό μου φαίνεται να θέλεις ν’ ακολουθήσεις τα κόμματα της εργατιάς. Αλλά… προφταίνεις να συμμετάσχεις σε όλες τις συγκεντρώσεις; Να γιατί μαζεύονται καμιά 10ρια στη μια συγκέντρωση, άλλοι 20 στην άλλη και απλώς το ΠΑΜΕ έχει συμμετοχή (ας είν’ καλά η ΚΝΕ, η ΠΣΚ και τα ΣΑΣΣ που συμμετέχουν «υποχρεωτικά» και δίνουν ζωντάνια αλλά και …βροντοφωνή! Αλλιώς κι εκεί μια από τα ίδια θα είχαμε). Κατακαημένε και κατακερματισμένη …εργατιά, τι σου ‘μελλε να πάθεις από τους καθοδηγούμενους εργατοπατέρες.

Σ’ αυτό τον ορυμαγδό, δυο-τρεις φωνές ξεχωρίζουν. Άκουσα με προσοχή μα κι έκπληξη οφείλω να πω, την πρόταση του δημάρχου Αθήνας να προτρέπει τους πολιτικούς να προχωρήσουν σε μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200. Εξαιρετική η πρόταση και θαρρώ πως η χώρα δε θα πάθει τίποτε με 200 αντί 300. Η πρόταση αυτή, διαβάζω πως κερδίζει ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές στα δύο κόμματα εξουσίας. Και αν περάσει, θα αναδειχτεί ως η πλέον έμπρακτη απόδειξη «μεταμέλειας» του πολιτικού συστήματος για το αδιέξοδο στο οποίο οδήγησε τη χώρα. Ας επισημανθεί πως η Ελλάδα έχει αναλογικά με τους κατοίκους της το μεγαλύτερο κοινοβούλιο της ΕΕ. (Βέλγιο, Αυστρία και Πορτογαλία με ανάλογο πληθυσμό έχουν 230, 183 και 150 βουλευτές αντίστοιχα).

Μα και η κα Παπαρήγα έχει μια εξαιρετική πρόταση. Ο χρόνος σύνταξης των βουλευτών να προστίθεται στα ταμεία που είχαν πριν την εκλογή τους και όχι να παίρνουν επιπλέον βουλευτική σύνταξη. Θα μου πείτε και οι κατ’ επάγγελμα βουλευτές, αυτοί που πιθανόν να μην έχουν ούτε ένα ένσημο; (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε). Αυτοί να πεθάνουν στη ψάθα; Έχει και δεύτερη πρόταση η ΓΓ του ΚΚΕ. Να κοπούν όλων των ειδών και μορφών τα επιδόματα των βουλευτών. Και αυτή η πρόταση, αν υιοθετηθεί, θα είναι ένα καλό σημάδι των πολιτικών προς το χειμαζόμενο λαό. Είδομεν.

ΥΓ. Αμέριστη και η συμπαράσταση της Εκκλησίας, προς το λαό της. "Ο θεός να βάλει το χέρι του" μας εύχεται ο προακθήμενός της!! Δεν είναι και λίγο αυτό από την Εκκλησία μας. Αμήν, ανταπαντούμε!

Πρωτομαγιάτικη απόδραση στην παραλία της Κουτσουπιάς

Σάββατο και Πρωτομαγιά∙εργατική Πρωτομαγια, για την ακρίβεια. Η θερμοκρασία ανεβαίνει, ανέβηκε δηλαδή, και αποφασίσαμε πως θα γιορτάσουμε την πρωτομαγιά στην παραλία. Έτσι κι αλλιώς -φτηνή επιχειρηματολογία θα μου πείτε- σε ποια συγκέντρωση να πάμε; Η ΑΔΕΔΥ σε μια πλατεία, το ΠΑΜΕ σε άλλη, η ΑντΑρΣυΑ με το ΝΑΡ αλλού και ο ΣυΡιζΑ σε κάποια άλλη. Καλά, για τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, ακόμη ερίζουν για το ποιος ανέλαβε την πρωτοβουλία να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τη σύγκλιση του Συμβουλίου των Αρχηγών –φυσικά τα νεώτερα σήμερα είναι πως αυτή μάλλον ματαιώνεται, εξαιτίας της άρνησης της κας Παπαρήγα αλλά και της ΝΔ.

Λοιπόν, επανέρχομαι στη «δική» μας πρωτομαγιά. Φορτώνουμε το αυτοκίνητο με 2-3 ρούχα, μια σχάρα, ένα στρωματάκι (για τη μεσημεριανή σιέστα), ψάθες, καπέλα, λίγα κρέατα, καφέ-ζάχαρη κλπ σχετικά και αναχωρούμε. Προορισμός μας η Κουτσουπιά (κλικ), στα παράλια της Λάρισας, σε μια παραλία που παλαιότερα -σε …πολύ νεαρή ηλικία και τα Σαββατοκύριακα- κάναμε ελεύθερο κάμπινγκ. Σε μια ώρα φτάνουμε, διαλέγουμε πλάτανο και κατεβάζουμε τα πράγματα. Στήνουμε πρόχειρα και την ιγκλού μας.

Αρχικά μόνοι, σιγά-σιγά μαζεύονται …ομοϊδεάτες, οικογένειες ή παρέες. Ο χώρος πολύς, μας χωράει όλους.

Στη φωτογραφία φαίνεται κυρτή πανοραμική φωτογραφία της παραλίας Κουτσουπιάς, αλλά στην πραγμτικότητα είναι κοίλη

Η παρέα κουβαλάει και οικολογική συνείδηση. Έχει μαζέψει τα κάθε είδους σκουπίδια που εκτίθενται στην παραλία, σκουπίδια που μετέφεραν τα χειμωνιάτικα κύματα. με χαρά είδαμε πως όλες οι παρέες το ίδιο έκαμαν. Αποκτήσαμε συλλογική οικολογική συνείδηση; Το εύχομαι.

Η ώρα περνάει, πρέπει να φάμε. Δημιουργούμε μια πρόχειρη ψησταριά, μαζεύουμε ξυλάκια και ξύλα (στις παραλίες αφθονούν), ανάβουμε φωτιά, βάζουμε πάνω τη σχάρα να καούν τα παλιά λίπη. Σε λίγο χρόνο τα κάρβουνα είναι έτοιμα. Κοτόπουλο, μπιφτέκια (σοταρισμένα και έτοιμα από το σπίτι) και στη φωτιά.

Για να περάσει κι η ώρα, επιχειρούμε μια βουτιά στη θάλασσα, έτσι για το καλό, αλλά μετανιώνουμε την ώρα και τη στιγμή που το πήραμε απόφαση. Το νερό είναι κρύο, παγάκια για την ακρίβεια.

Εν τω μεταξύ, το φαγητό δεν αργεί να ψηθεί. Ένα αεράκι φυσάει κι εμείς αναζητούμε ήλιο. Πολύ εύκολο, μετακινούμε την τραπεζαρία στον ήλιο, όσο πιο κοντά στο κύμα.

Μετά το λιτό φαγητό, η ξάπλα είναι επιβεβλημένη. Το απόγευμα πίνουμε ένα καφέ ελληνικό -το γκαζάκι, μπρίκι απαραίτητα αξεσουάρ. Το αεράκι αγριεύει, τα μαζεύουμε, όλες οι παρέες κάνουν το ίδιο. Ρίχνουμε άμμο στα κάρβουνα, είπαμε, έχουμε ...συνείδηση. Γυρίζουμε σπίτι γεμάτοι. Γεμάτοι ήλιο, ηρεμία, γαλάζιο, ιώδιο. Μακριά από σκοτούρες, έγνοιες και αγωνίες. Φορτισμένες οι μπαταρίες για ν’ αντέξουμε τα δύσκολα που μας περιμένουν. Το ΔΝΤ όλα μπορεί να μας τα πάρει, ακόμα και τα σώβρακα, αλλά ετούτα εδώ δε μπορεί να μας τα πάρει: λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και …χαλάρωμα!

Χρόνια Πολλά σε όλες και όλους και καλά κουράγια.