Απαισιόδοξα ...αισιόδοξος

Άδεια η αίθουσα συσκέψεων του Προεδρικού Μεγάρου, από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Από τη μια τρέφω μια αισιοδοξία ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε και θα αλλάξει η Ελλάδα και κυρίως η νοοτροπία μας. Ήδη ξεκίνησε με το κίνημα των …αποδείξεων, χωρίς να γνωρίζω φυσικά αν και πόσο αυξήθηκαν τα έσοδα από τον ΦΠΑ. Με τη μείωση των μισθών των Δημοσίων Υπαλλήλων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησής τους, το ψαλίδισμα του «εφάπαξ» πιθανόν και ίσως οδηγήσουν τις επόμενες γενιές στο ιδιωτικό επάγγελμα, στα χειρωνακτικά επαγγέλματα. Τα οποία και πιο προσοδοφόρα είναι και πιο κοπιαστικά.

Από την άλλη όμως, αυτή η αισιοδοξία μου πέφτει στο ναδίρ, όταν βλέπω καμία αλλαγή στη νοοτροπία του πολιτικού σκηνικού, του πολιτικού κόσμου. Αυτών των πολιτικών που με τις αδεξιότητες, τους πειραματισμούς, τις ερασιτεχνίες αλλά και τις κλεψιές μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε∙ φυσικά και με τη δική μας συνδρομή. Αυτοί οι σημερινοί πολιτικοί θα πρέπει, αφού επανορθώσουν, αφού μας ξαναφέρουν στα ίσια, στη συνέχεια ν’ αποχωρήσουν. Εκόντες ή άκοντες. Διότι, σε αντίθεση με το άσμα «…σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν ...», τούτοι εδώ κατόρθωσαν να …σημαδεύουν το παρόν (το δικό μας) και να πετυχαίνουν το μέλλον (των παιδιών μας). Τους παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες, ΠαΣοΚ και ΝΔ να ερίζουν για το ποιος πήρε την πρωτοβουλία να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη σύγκλιση του Συμβουλίου Αρχηγών και στη συνέχεια για το πότε θα γίνει αυτό. Φυσικά κι αυτό το δύσκολο για τους έλληνες πολιτικούς …εγχείρημα ναυαγεί γιατί τα κόμματα –ή τα κομμάτ(ι)α- της αριστεράς αρνούνται να μετάσχουν επικαλούμενα ότι τα μέτρα έχουν ήδη παρθεί και με τη ΝΔ να συνεπικουρεί. Δεν έχουν κι άδικο. Φυσικά σε μια άλλη παραπαίουσα χώρα, την Πορτογαλία, ο πρωθυπουργός κάλεσε εκτάκτως τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον ενημέρωσε σχετικά και εν μία νυχτί, με συνοπτικές διαδικασίες αποφάσισαν ομού να παρθούν τα επώδυνα για τους συμπατριώτες τους μέτρα, προκειμένου να σωθεί η πατρίς. Ναι αλλά εκεί είναι ιβηρική, όμως εδώ είναι …βαλκάνια. 

Και νάταν μόνο αυτό; Εργατική Πρωτομαγιά και κάθε κόμμα, κομμάτι ή κομματίδιο, «γιορτάζει» σε ξεχωριστή πλατεία, σε ξεχωριστή ώρα, διαδηλώνει σε ξεχωριστούς δρόμους μην τυχόν και συμπέσουν. ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ, ΑντΑρΣυΑ, ΝΑΡ, ΣυΡιζΑ και άλλα συναφή επαγγέλματα, χώρια και όχι αντάμα. Έτσι για το γινάτι, έτσι για το πείσμα των εργατοπατέρων. Λες και ο «εχθρός» δεν είναι κοινός. Κι ο εργαζόμενος μόνος να αναρωτιέται: κανείς απ' όλους αυτούς δεν κατάλαβε τίποτα από τη σημερινή δύσκολη συγκυρία; Με ποιους άραγε να πάω και ποιους ν' ακολουθήσω; Πολιτικοί, κόμματα, συνδικαλιστές σε παράλληλους δρόμους προσπαθούν να συντρέξουν. Για παράδειγμα στη Λάρισα, ήταν το ΠΑΜΕ από τη μια, η ΑντΑρΣυΑ μαζί με το ΝΑΡ από την άλλη και σε μια άλλη γωνιά ο ΣυνΡιζΑ. Φυσικά κάπου χαμένοι και η ΑΔΕΔΥ. Πόσα κομμάτια πρέπει να γίνεις γιατί, μιας και είσαι εργαζόμενος, φυσικό μου φαίνεται να θέλεις ν’ ακολουθήσεις τα κόμματα της εργατιάς. Αλλά… προφταίνεις να συμμετάσχεις σε όλες τις συγκεντρώσεις; Να γιατί μαζεύονται καμιά 10ρια στη μια συγκέντρωση, άλλοι 20 στην άλλη και απλώς το ΠΑΜΕ έχει συμμετοχή (ας είν’ καλά η ΚΝΕ, η ΠΣΚ και τα ΣΑΣΣ που συμμετέχουν «υποχρεωτικά» και δίνουν ζωντάνια αλλά και …βροντοφωνή! Αλλιώς κι εκεί μια από τα ίδια θα είχαμε). Κατακαημένε και κατακερματισμένη …εργατιά, τι σου ‘μελλε να πάθεις από τους καθοδηγούμενους εργατοπατέρες.

Σ’ αυτό τον ορυμαγδό, δυο-τρεις φωνές ξεχωρίζουν. Άκουσα με προσοχή μα κι έκπληξη οφείλω να πω, την πρόταση του δημάρχου Αθήνας να προτρέπει τους πολιτικούς να προχωρήσουν σε μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200. Εξαιρετική η πρόταση και θαρρώ πως η χώρα δε θα πάθει τίποτε με 200 αντί 300. Η πρόταση αυτή, διαβάζω πως κερδίζει ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές στα δύο κόμματα εξουσίας. Και αν περάσει, θα αναδειχτεί ως η πλέον έμπρακτη απόδειξη «μεταμέλειας» του πολιτικού συστήματος για το αδιέξοδο στο οποίο οδήγησε τη χώρα. Ας επισημανθεί πως η Ελλάδα έχει αναλογικά με τους κατοίκους της το μεγαλύτερο κοινοβούλιο της ΕΕ. (Βέλγιο, Αυστρία και Πορτογαλία με ανάλογο πληθυσμό έχουν 230, 183 και 150 βουλευτές αντίστοιχα).

Μα και η κα Παπαρήγα έχει μια εξαιρετική πρόταση. Ο χρόνος σύνταξης των βουλευτών να προστίθεται στα ταμεία που είχαν πριν την εκλογή τους και όχι να παίρνουν επιπλέον βουλευτική σύνταξη. Θα μου πείτε και οι κατ’ επάγγελμα βουλευτές, αυτοί που πιθανόν να μην έχουν ούτε ένα ένσημο; (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε). Αυτοί να πεθάνουν στη ψάθα; Έχει και δεύτερη πρόταση η ΓΓ του ΚΚΕ. Να κοπούν όλων των ειδών και μορφών τα επιδόματα των βουλευτών. Και αυτή η πρόταση, αν υιοθετηθεί, θα είναι ένα καλό σημάδι των πολιτικών προς το χειμαζόμενο λαό. Είδομεν.

ΥΓ. Αμέριστη και η συμπαράσταση της Εκκλησίας, προς το λαό της. "Ο θεός να βάλει το χέρι του" μας εύχεται ο προακθήμενός της!! Δεν είναι και λίγο αυτό από την Εκκλησία μας. Αμήν, ανταπαντούμε!