Μέρα παρά μέρα ανοίγω τον κατάλογο των φίλων μπλόγκερς που παρακολουθώ και διαβάζω τις δημοσιεύσεις-αναρτήσεις τους (μόλις χτες εγκατέστησα το goggle reader και έτσι έχω άμεση ενημέρωση για τις τελευταίες αναρτήσεις των επιλεγμένων μπλόγκερς). Και αυτός ο αριθμός αυξάνει περιοδικά. Τώρα, αν κάποιες αναρτήσεις δεν με ενδιαφέρουν ή δεν με …προκαλούν, δεν μπαίνω στον κόπο να τις διαβάσω, όπως π.χ. τα ποιήματα, στίχους κλπ. Όσα θέματα πλησιάζουν στα ενδιαφέροντά μου, τα διαβάζω αλλά μπορεί και να μην τα σχολιάσω (γνωρίζοντας το …κακό που κάνω, αφού δεν ανεβάζω την αναγνωσιμότητα του εν λόγω μπλόγκ). Όσα δε, βρίσκω ενδιαφέροντα και με …προκαλούν, όχι μόνο τα διαβάζω επισταμένως αλλά και τα σχολιάζω (συνήθως χωρίς σχόλια του τύπου «πάρα πολύ ωραίο, συνέχισε», «μπράβο για τον τρόπο που προσέγγισες το θέμα», «πολύ ωραία χρυσή μου η ανάρτησή σου», «μπράβο, άλλη μια ωραία ανάρτηση από τον …», «πέρασα για μια καλησπέρα» κλπ, εξάλλου τα ξέρετε γιατί πολλοί από σας τα γράφετε). Προσπαθώ να πω τον αντίλογό μου, να διαφωνήσω ή να συμφωνήσω, να συμπληρώσω ίσως, να διορθώσω, να καταθέσω και τη δική μου άποψη κριτικά, εποικοδομητικά. Σκέφτομαι πόσο ευγενικό είναι αυτό που δεν κάνω -δηλ. να μη τα σχολιάζω όλα- και αν αυτή η …ευγένειά μου, μου ανταποδίδεται στα ίσα. Πραγματικά, το έχω παρατηρήσει· αν βρω ένα ενδιαφέρον για μένα θέμα σ’ ένα μπλογκ και γράψω ένα σχόλιο, η ευγενική μου ανταπόκριση έρχεται μ’ ένα αντίστοιχο σχόλιο σε δικιά μου ανάρτηση. Αν συνεχίσω, η ανταπόδοση επαναλαμβάνεται και μόλις διακόψω, επειδή ίσως ανακαλύψω ότι μία ανάρτηση δεν με ενδιαφέρει, σταματάει και η ανταπόδοση. Γίνεται, δηλαδή, μία ανταλλαγή ευγενικών επισκέψεις συνοδευόμενες μετά φιλοφρονήσεων. Ε, μα τον Τουταγχαμών, αυτού του είδους η «ανταπόκριση» και «ανταπόδοση» δε με ενδιαφέρει. Θέλω ...ελεύθερα να διαβάζω και ελεύθερα να σχολιάζω για κάτι που με ενδιαφέρει, και όχι από ευγένεια ή για να ανεβάσω την αναγνωσιμότητα κάποιου ή για να τύχω παρόμοιας αντιμετώπισης. Είχα γράψει κάποτε τους λόγους για τους οποίους έγινα κι εγώ μπλόγκερ (ΕΔΩ). Συνεχίζουν να είναι οι ίδιοι και σήμερα. Γι αυτό, κοπιάστε όσοι …γουστάρετε και μη νοιώθετε υπόχρεοι. Δεν είναι ανάγκη στις επισκέψεις σας να φέρνετε και …γλυκά ή άνθη. Εξάλλου, το ίδιο κάνω κι εγώ. Αν το σημερινό …μενού που σερβίρετε δε μ’ αρέσει, ευχαριστώ δε θα πάρω. Μπορεί όμως αύριο να …πάρω. Αν το μενού σήμερα δεν με ελκύει, δεν απορρίπτω τον ...σεφ, αλλά τον περιμένω στα καλυτερότερά του.
Αφορμή γι’ αυτή την ανάρτηση μου έδωσε ένα σχόλιο της φλούφλαινας, σχετικά με το χρόνο που διαθέτω για να γράφω στα μπλογκς μου, πως «αυτά που γράφεις πώς είσαι σίγουρος ότι ενδιαφέρουν και άλλους και τα διαβάζουν;». Η απάντησή μου ήταν άμεση, «γνωρίζω πως, τουλάχιστον, με διαβάζει η ογδοντατοσάχρονη μητέρα μου, και αυτό μου αρκεί» (για τον πατέρα μου δεν είμαι σίγουρος, αλλά σίγουρος είμαι πώς ούτε καν η γυναίκα μου δεν είναι αναγνώστριά μου). Γεια σου ρε μάνα! Για σένα θάμαι εδώ! (αρκεί να συνεχίσεις να με διαβάζεις, αλλιώς…).
ΥΓ. Ίσως μου πείτε πως «αν αυτή είναι η απάντηση σου προς το σχετικό σχόλιο της φλούφλαινας, γιατί δεν της τα ‘λεγες προφορικά και κάθισες και τα ‘γραψες». Θα σας απαντήσω πως …δεν είχα τίποτε άλλο να γράψω τούτες τις μέρες.
.gif)
