Τα ...παράδοξα της Λάρισας

Επανήλθα στα …πάτρια εδάφη –για την ακρίβεια στα εδάφη που φιλοξενούν …προσωρινά, εμένα και την οικογένειά μου- στα καθημερινά, τα επαγγελματικά και μοιραία στα συνηθισμένα, όχι όμως μονότονα –η φύση της δουλειάς βλέπετε. Ναι, καιρός ήταν να γυρίσω πίσω. Μπορώ να πω με σιγουριά πως φέτος το καλοκαίρι πέρασα καλά, πολύ καλά, υπέροχα θα ’λεγα. Άλλωστε, όσοι εργαζόμαστε στο δημόσιο, έχουμε αυτή τη δυνατότητα να έχουμε διακοπές διάρκειας ενός μηνός και πέρα και αν κάνουμε ένα καλό κουμάντο, μπορούμε να τις εκμεταλλευτούμε. Αλλά και το επάγγελμα που διάλεξα και υπηρετώ, μου δημιουργεί κάποιες δεσμεύσεις. Να μπορώ να φεύγω για διακοπές μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι 15νθήμερες διακοπές των Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς και του Πάσχα, απλά προσφέρονται για ολιγοήμερες διακοπές και περισσότερο για ξεκούραση. Και δε θέλω γκρίνιες. Σε όλες τις χώρες, τα σχολεία κλείνουν για ίσο αριθμό ημερών, πάνω κάτω, απλώς σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Κι εδώ στην Ελλάδα, απαραίτητο και αναγκαίο –λόγω ζέστης- είναι να κλείνουν μόνο στους καλοκαιρινούς μήνες.

Ήθελα να ξεκινήσω τις αναρτήσεις με κάτι τοπικό, ντόπιο, θεσσαλικό. Κάτι που φαντάζομαι πως δε συμβαίνει σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Εδώ στη Λάρισα λοιπόν, δεν έχουμε τηλέφωνα ή αποφεύγουμε να τα χρησιμοποιούμε, δεν χρησιμοποιούμε κινητά τηλέφωνα και άρα δεν μπορούμε να στείλουμε sms, τα παιδιά από τα 16-17 τους χρόνια δεν ζουν με τους γονείς και τ’ αδέλφια τους, τα σόγια είναι διαλυμένα και οι συγγενείς δεν έχουν επαφή μεταξύ τους ή την αποφεύγουν. Γενικά δεν υπάρχει άμεση επαφή και επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους, τους συγγενείς μας ακόμα και πρώτου βαθμού.

Για του λόγου το αληθές, δείτε τα παρακάτω συγχαρητήρια-δημοσιεύματα προς επιτυχόντες σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, στον τοπικό Τύπο.