'Ηγγικεν η ώρα

...εμείς οι απόφοιτοι του Ελληνικού Γυμνασίου Κερύνειας του σχ. έτους 1972-73

Εν μέσω θερινής και ανυπόφορης ζέστης, ραστώνης και προσμονής μιας επικίνδυνης -για την ηλικία μου- συνάντησης... 35 χρόνια μετά...

Όπως φαίνεται και στο προφίλ μου, γεννήθηκα το ’55 (δε θέλω αηδίες, τάχα μου το 1855) και αποφοίτησα από το λύκειο (γυμνάσιο τότε) της Κερύνειας το 1973. Δηλαδή, ένα χρόνο πριν την τουρκική εισβολή. Τα αγόρια, μας βρήκε η εισβολή φαντάρους. Έτσι είμαστε ίσως μια γενιά που έζησε δύσκολες και πρωτόγνωρες για το μικρό μας νησί και τη μικρή μας Κερύνεια, καταστάσεις. Εξαναγκαστήκαμε να πολεμήσουμε με τα …χέρια, να φύγουμε από την πόλη και τα χωριά μας πριν καν προλάβουμε να τα ζήσουμε και να τα γνωρίσουμε, να διασκορπιστούμε σ’ όλα τα πέρατα της γης –οι περισσότεροι των οποίων βρεθήκαμε στην Ελλάδα για σπουδές- αλλά μείναμε και μένουμε πάντα με τη νοσταλγία και την προσμονή της επιστροφής. Ειδικά η δικιά μου η γενιά, άγνωστο γιατί, θέλει και επιζητά συνεχώς μια επανασύνδεση αν όχι ολική, τουλάχιστο με ένα μέρος των ριζών μας. Γίνονται τακτικές συναντήσεις συμμαθητών στην πατρίδα με πολλές απουσίες. Απουσίες λόγω αγνοουμένων, ξενιτεμένων, χαμένων κάπου στον πλανήτη μας. Παρευρέθηκα σε μία συνάντηση, όταν συμπληρώσαμε 25 χρόνια από την αποφοίτησή μας και σε μία πρόσφατη. Είχα να δω συμμαθητές και συμμαθήτριές μου, φίλους και φίλες αγαπημένους εδώ και 25 χρόνια. Στιγμές απερίγραπτες, ιδιαίτερα φορτισμένες και εξίσου συγκινητικές. Έκτοτε, ακολούθησαν αρκετές περιοδικές τακτικές και έκτακτες συναντήσεις, στις οποίες παρευρέθηκα μόνο μία φορά, λόγω εργασίας, απόστασης, ημερομηνίας –αδικαιολόγητες …δικαιολογίες μπορώ να βρω πολλές. Από τότε ορκίστηκα να παρευρίσκομαι κάθε φορά που θα πραγματοποιούνταν ανάλογη συνάντηση.

Για να οργανωθούμε καλύτερα, «κτίσαμε» και μια σχετική ιστοσελίδα (http://agrino.org/agkyr197273/) και αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε στοιχεία και πληροφορίες για ξενιτεμένους. Βρήκαμε συμμαθητές στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αγγλία, στη Γερμανία, στη Σαουδική Αραβία και αποκαταστήσαμε επικοινωνία. Τελικά η προσπάθεια φάνηκε ότι ήταν σχετικά εύκολη και απέδωσε. Χάρη στον …Bill (τον Gates εννοώ) και το …αγαπημένο μου διαδίκτυο. Βάλαμε τότε ένα στόχο. Να συγκεντρωθούμε …πανηγυρικά φέτος το καλοκαίρι, 35 χρόνια από την αποφοίτησή μας, να ξαναβγάλουμε αναμνηστική φωτογραφία στα Προπύλαια του, κατεχόμενου πια, ελληνικού Γυμνασίου Κερύνειας, να ξαναζωντανέψουμε τις απο-λιθωμένες μας μνήμες, να ποτίσουμε τις αφυδατωμένες μας αναμνήσεις, να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να τραγουδήσουμε, να πιούμε και να φάμε –γιατί, σε όσους είναι γνωστό, ο κυπραίος χωρίς νερό τα καταφέρνει, όμως χωρίς φαί και πιοτό δεν μπορεί- και να χορέψουμε.
Η συνάντηση καθορίστηκε στις 19 Ιουλίου –οπότε στις 15 πετάω για την πατρίδα (Μερόπη έλα μαζί μου...) Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά, τα e-mails αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο. Οργανωνόμαστε και προσμένουμε με υπομονή. Είναι και η λειψυδρία που μαστίζει φέτος την πατρίδα –καλά για τις ζέστες και την υγρασία, μαθημένα τα βουνά από χιόνια, η έλλειψη νερού πώς αντιμετωπίζεται; Ελπίζω, στη διάρκεια της παραμονής μου στην πατρίδα να σας έχω …ζωντανές κυπριακές αναρτήσεις.

ΥΓ. Ελπίζω σ’ αυτή τη συνάντηση, να διαψεύσουμε τους Άγαμους Θύτες (ίδε πιο κάτω), και να βρεθούμε περισσότεροι από δέκα και νάχουμε κάτι να πούμε…

Συνάντηση παλιών συμμαθητών
του Στάθη Παχίδη με του Άγαμοι Θύται

Δέκα παλιοί συμμαθητές
Μετά δεκάξι χρόνια
Συναντηθήκαμε προχθές
Ξανάσμιξαν τ' αηδόνια.

Ο ένας είχε τρελαθεί
Ο δεύτερος ασπρίσει
Ο τρίτος ήταν τραβεστί
Ο άλλος στο χασίσι.

Ο πέμπτος κοστουμαριστός
Ο έκτος σκουλαρίκι
Ο έβδομος τραπεζικός
Ο όγδοος αλκοολίκι
Ο ένατος τρυπιότανε
Κι ο δέκατος δεν ήρθε.

Δέκα παλιοί συμμαθητές
Είπαμε να βρεθούμε
Μα τώρα πια δεν είχαμε
Τίποτα για να πούμε