Η συνάντηση παλιών συμμαθητών και τα παραλειπόμενα

Επανήλθα από το 2ο μέρος των διακοπών μου (όπως αντιλαμβάνεστε θα ακολουθήσει και 3ο μέρος, για το οποίο θα υπάρξει σχετική ανάρτηση και φωτογραφίες).

Σάββατο, 19 Ιουλίου στην πυρακτωμένη Λευκωσία, λίγο πριν τη συνάντηση συμμαθητών μου για τα 35χρονα από την αποφοίτησή μας και είμαι έτοιμος, μπανιαρισμένος, φρεσκοξυρισμένος, με σιδερωμένο πουκάμισο και παντελόνι λινό (στην Κύπρο σαν …κατέβεις δε χρειάζεται να φέρεις ρούχα πολλά, παρά μόνο μαγιό, καπέλο, πέδιλα, σορτς και φανέλες αμάνικες). Ήδη έχουμε αρχίσει να ιδρώνουμε. Μπαίνουμε στο κλιματιζόμενο τζιπ (εδώ θα δείτε λιγοστά αυτοκίνητα μεσαίου και μικρού κυβισμού· υπερισχύουν τα αντίστοιχα μεγάλου έως …τεράστιου αντίστοιχου. Η μεγαλομανία και η επίδειξη γαρ. Απόδειξη επιτυχίας και ευμάρειας. Το απόλυτη φετίχ του κυπραίου. Κυκλοφορούσα με ένα παρόμοιο το οποίο με …ξεζούμισε κυριολεκτικά).

Φτάνουμε στο σημείο συνάντησης και ανεβαίνουμε τα σκαλάκια. Προπορεύεται αργά αργά μία κυρία κάποιας ηλικίας (γύρω στα 70) κουτσαίνοντας και με μπαστούνι. «Δε φαντάζομαι να είναι παλιά μας συμμαθήτρια» λέω στο φίλο που με συνοδεύει· αυτός σκάει στα γέλια. …Πώς καταντήσαμε λοχία; Τελικά όχι, ευτυχώς δεν ήταν… Βρίσκουμε αρκετούς/ές στο προαύλιο –ευτυχώς είχε δροσιά. Αρχίζουν οι χαιρετούρες. Επωφελούμαι και αρχίζω να φιλώ σταυρωτά τα κορίτσια –εντάξει, μεγαλοκοπέλες σήμερα αλλά για μας είναι πάντα τα κορίτσια, οι κορούες, κυπριαστί. Τριανταπέντε χρόνια πριν δεν τις είχα φιλήσει, να μη χάσω τώρα την ευκαιρία! Κάπου κάπου μια αμηχανία γιατί δε θυμάμαι ονόματα, κάποιοι/ες με βάζουν σε δοκιμασία να θυμηθώ ονόματα. Κυριαρχούν τα χαμόγελα, γέλια, πειράγματα, χειραψίες διασταυρούμενες… Μια ευχάριστη …οχλαγωγία. Μέχρι να χαιρετήσω όλους και να …φιλήσω όλες, νέοι/ες αφικνούνται. Ευτυχώς χωρίς …αποσκευές (συζύγους δηλαδή). Η ...οχλαγωγία. επαναλαμβάνεται. Έχω την τύχη να συναντήσω συμμαθητές που είχα να τους δω από το ’73, απ’ όταν αποφοιτήσαμε. Λίγες κουβέντες, ανταλλαγή κάποιων πληροφοριών γιατί εν τω μεταξύ καταφθάνουν κι άλλοι.

Ο καταστηματάρχης μας οδηγεί στην αίθουσα –ευτυχώς διαθέτει κλιματισμό- και μας καλεί να καθίσουμε. Αμηχανία, ποιος/α να καθίσει πού, δίπλα σε ποιον/α. Με το που κάποιος αποφασίζει να καθίσει πρώτος, οι υπόλοιποι ακολουθούν, όπως προβλέπει και αναφέρει η γνωστή θεωρία του Χάους. Επωφελούμαι πάλι και βρίσκω κι εγώ μια θέση δίπλα σε …αγαπημένα πρόσωπα. Το στενόμακρο τραπέζι δεν επιτρέπει την κουβέντα όλων με όλους οπότε …σπάμε σε ομάδες οι οποίες εναλλάσσονται. Καταφθάνουν και άλλες/οι –τελικά κατορθώσαμε να μαζευτούμε γύρω στους 30, αρκετά ικανοποιητικός αριθμός. Καταφθάνει και η Δήμαρχος Κερύνειας -3 χρόνια μικρότερή μας- η έκπληξη της βραδιάς συνοδευόμενη με έναν από τους παλιούς μας φιλολόγους, νυν δημοτικό σύμβουλο. Οι παρέες ανακατώνονται, χαλαρή κουβέντα, γέλια, φωνές. Ήρθαν φίλοι/ες από την Μ. Βρετανία, την Αμερική, τη Σαουδική Αραβία και την Ελλάδα. Έλειπαν και αρκετοί/ές. Κάποιοι/ες που αδυνατούσαν να παρευρεθούν …παρέστησαν έστω και δια τηλεφωνήματος. Μάθαμε για κάποιους που έλειπαν και οι οποίοι ήταν άρρωστοι με χρόνιες παθήσεις, για άλλους/ες που αδυνατούσαν να παρευρεθούν λόγω διαφόρων σοβαρών ή μη κωλυμάτων. Για όλες/ους κάτι ξέραμε, γνωρίζαμε, είχαμε πληροφορίες. Μόνο για κάποιους δεν γνωρίζαμε· τους αγνοούμενους συμμαθητές μας. Και δεν ήταν λίγοι, εφτά συμμαθητές και ένας καθηγητής μας. Τους θυμηθήκαμε κι αυτούς.

Εν τω μεταξύ, ανάμεσα στο φαί και το ποτό, την κουβέντα και το χορό, βρήκα την ευκαιρία να κάνω μιαν ερωτική εξομολόγηση, αυτήν που θα έπρεπε να κάνω πριν 35 ολόκληρα χρόνια. Είχα, αν θέλετε, ένα βάρος στην καρδιά και έπρεπε να το βγάλω. Και αυτό έκαμα. Πώς το δέχτηκε η κορούα; Μα με …κατσάδιασε γιατί δεν είχα εκφραστεί από τότε. Αλλά εγώ τότε φοβόμουνα τη χυλοπίττα και δείλιαζα. Ημουν και ντροπαλός συνάμα. Για να δείτε το ήθος και την εντιμότητα που διαθέταμε –και ελπίζω να διαθέτουμε μέχρι σήμερα. Να το πω αλλιώς; Τώρα καταλάβαμε τι είχαμε και τι χάναμε και τώρα καταλάβαμε τι λάθη κάναμε, τότε. Δεν πειράζει, ωραία περάσαμε τα σχολικά μας χρόνια, ωραία περνάμε και τώρα (εδώ σταματώ την …εξειδικευμένη αφήγηση γιατί με διαβάζει κι η φλούφλαινα·μην έχουμε και ιστορίες και…υστερίες).

Στο τέλος, όπως είναι καθιερωμένο. βγήκαν και οι απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες. Ήδη ένας συμμαθητής μας είχε φέρει τον απαραίτητο προς τούτο εξοπλισμό για την απαθανάτιση των φωτοστιγμιοτύπων.

Τους είδα όλους/ες, μίλησα σχεδόν με όλους/ες. Ανταλλάξαμε πληροφορίες για την οικογενειακή μας κατάσταση, την τωρινή μας ζωή, θυμηθήκαμε τα παλιά, πολλά και ενδιαφέροντα σημαντικά ή ασήμαντα της σχολικής μας ζωής. Πικάντικα ή και αλμυρά περιστατικά, αισθήματα και συναισθήματα. 'Εφυγα μ' ένα παράπονο. Δε μου έφτασε όμως ο χρόνος. Ξέρετε, όταν λείπεις, όταν είσαι μακριά από κάτι που αγαπάς δεν το χορταίνεις. Αυτό συνέβη και με μένα, δε χόρτασα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ακόμα και τα γκαρσόνια, σε μια στιγμή που άφησα το πιάτο γεμάτο και πήγα να δω μια άλλη παρέα, μου το πήραν κι αυτό. Αυτή τη συνάντηση την προγραμματίζαμε μήνες τώρα. Είχαμε σχεδιάσει και ειδική ιστοσελίδα (

http://agrino.org/agkyr197273/), είχαν δουλέψει για μας τα e-mails και τα sms για να φτάσουμε σ’ αυτό το αποτέλεσμα. Γιατί είμαστε για γενιά μαθητών που μόλις αποφοιτήσαμε από το σχολείο εκδιωχθήκαμε από τον τόπο μας, τον οποίον δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε. Να φανταστείτε, δε γνώριζα καλά καλά αρκετούς/ες συμμαθητές/τριες. Και τους έμαθα αρκετά χρόνια αργότερα σε επετειακές συναντήσεις. Ακόμα και σ’αυτή τη συνάντηση είδα τουλάχιστον τρία πρόσωπα που είχα να τα δω 35 ολόκληρα χρόνια. Ειδικά, μία συμμαθήτρια μου η οποία διεμένει στο Λονδίνο, την "γνώρισα" στο διαδίκτυο και με την οποίαν ανταλλάξαμε δεκάδες ηλεκτρονικά μηνύματα από τότε. Και όταν βρεθήκαμε κάναμε σαν τρελλοί, σα να γνωριζόμασταν εκείνη τη στιγμή, σαν από την αρχή. Soti, νάσαι καλά.

Οργανωθήκαμε αρκετοί για να πετύχει αυτή η συνάντηση. Κυρίως μία πολύ αγαπητή (και ...αγαπημένη θάλεγα) συμμαθήτρια, η Αντρούλλα, η οποία κρατά και το μεγαλύτερο και πλέον ενημερωμένο αρχείο με τους συμμαθητές, καθώς και ο Άδωνις, τον οποίον ομολογώ πως τώρα «γνώρισα». Στο τέλος νομίζω πως τα καταφέραμε. Τουλάχιστον αυτό νοιώθω. Τις κορούες, χρόνο με το χρόνο τις βρίσκω ομορφότερες και ανανεωμένες. Τα κοπέλια, χρόνο με το χρόνο να σαραβαλιάζουμε και να γερνάμε. Αφού προτάθηκε στην παρευρισκόμενη Δήμαρχο Κερύνειας, μέσα από ευρωπαϊκά προγράμματα να κηρύξει τις κορούες προστατευόμενα και διατηρητέα μνημεία, και τα κοπέλια μνημεία προς συντήρηση και αναστήλωση. Για να αντέξουμε στο χρόνο και να ξανασυναντηθούμε. Όπως καταλαβαίνετε, ήμασταν δυο κατηγορίες συμμαθητών. Οι κορούες που έκλειναν τα 35 τους χρόνια και τα κοπέλια που έκλειναν τα 35 χρόνια από την αποφοίτησή τους. Τέτοια διαφορά. Η άλλη αδικία, στα κοπέλια ήταν πως όλοι διατηρούν τα μαλλιά της κεφαλής τους· μόνο τρεις ήμαστε φαλακροί, μεταξύ αυτών κι εγώ. Κι άλλος ένας, ο οποίος εμφανίστηκε με περούκα. Για λόγους δεοντολογίας δεν ανακοινώνω το όνομά του, μην μπλέξω με την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
Δεν κανονίσαμε άλλο ραντεβού. Θα το αφήσουμε να …τύχει. Και όποτε κι αν τύχει, θα είμαι εκεί. Γιατί όπως συχνά λέω, δυστυχώς είμαστε ίσως μια γενιά που έζησε δύσκολες και πρωτόγνωρες για το μικρό μας νησί και τη μικρή μας Κερύνεια, καταστάσεις. Εξαναγκαστήκαμε να πολεμήσουμε με τα …χέρια, να φύγουμε από την πόλη και τα χωριά μας πριν καν προλάβουμε να τα ζήσουμε και να τα γνωρίσουμε, να διασκορπιστούμε σ’ όλα τα πέρατα της γης –οι περισσότεροι των οποίων βρεθήκαμε στην Ελλάδα για σπουδές- αλλά μείναμε και μένουμε πάντα με τη νοσταλγία και την προσμονή της επιστροφής. Ειδικά η δικιά μου η γενιά, άγνωστο γιατί, θέλει και επιζητά συνεχώς μια επανασύνδεση αν όχι ολική, τουλάχιστο με ένα μέρος των ριζών μας. Αναρωτιέμαι αν τελικά έχουμε άδικο ή είμαστε απλά συναισθηματικοί;

Φωτοστιγμιότυπα από την προσέλευση και τη συνάντηση

Αυτός δεν μπόρεσε ν' ανέβει τα σκαλοπάτια