Έχω δίλημμα, τι ...θάνατο να διαλέξω

Λ. Παπαδήμος: «Σε απόσταση αναπνοής από το σημείο μηδέν».
Ερώτηση:  Άραγε στο …άπειρο, υπάρχει ελπίδα;

"Ψηφίστε το πρόγραμμα και τα μέτρα, υπάρχουν σημαντικά οφέλη" μας προτρέπει ο Τσαρλς Νταλάρα.
Ερώτηση: Τα οφέλη για ποιους θα είναι, γιατί δεν το ξεκαθαρίζει;

Ο γερμανός υπουργός κ. Σόιμπλε καλεί τους Έλληνες να «βάλουν πάτο στο βαρέλι».
Ερώτηση: Είναι σίγουρο πως ο πάτος δεν μπορεί να τρυπήσει;

Θέμα κομματικής πειθαρχίας για το ΝΑΙ, έβαλε ο ΓΑΠ.
Ερώτηση: Γι αυτό συνεχώς παραιτούνται ή φεύγουν;

«Κάτω η δικτατορία των μονοπωλίων και της ΕΕ» προτείνει το ΚΚΕ.
Ερώτηση: Υπάρχει ακόμη ΕΕ;

«Εμπιστευτείτε με» μας λέει ο Σαμαράς.
Ερώτηση:  Γιατί να το κάνουν; Διέγραψε την κα Ντ. Μητσοτάκη διότι ψήφισε το 1ο μνημόνιο και τώρα απειλεί να διαγράψει όσους ΔΕΝ θα το ψηφίσουν.

Τελικά τι να διαλέξω, κρεμάλα ή λαιμητόμο; Αργό θάνατο ή ακαριαίο;

ΥΓ.  Η δεύτερη φωτογραφία είναι από την εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ

Εις μνήμη της γερόντισσας από την Ηλεία...

Πλημμύρες στην Ηλεία, εικόνες καταστροφής βλέπουμε, τραγικές οι στιγμές καθώς όλ’ αυτά συνοδεύτηκαν από θάνατο∙το θάνατο μιας ανήμπορης να αντιδράσει γερόντισσας, που θα μπορούσε να ήταν η δική μας μάνα. Αν καθίσουμε και σκεφτούμε άλλα τέτοιες παρόμοιες περιπτώσεις και καταστάσεις -με λιγότερη ή περισσότερη τραγική κατάσταση- θα έρθουν στο μυαλό μας πολλά.

Ο Ποδονίφτης είχε προκαλέσει τις τρομερές πλημμύρες του 1995. Γιατί όμως; Διότι κάποιοι τον μπάζωσαν, το στένεψαν, τον υπογείωσαν, τον εξέτρεψαν από την πορεία του και κάποιοι, έκτισαν μέσα στην κοίτη του ολόκληρη πολυκατοικία. Επόμενο ήταν, σε μια μεγάλη βροχόπτωση, να πλημμυρίσει. Θυμάμαι τότε τις απεγνωσμένες κραυγές του κόσμου, να διαμαρτύρεται για την απουσία της πολιτείας, των αρμοδίων. Γενικά στο Λεκανοπέδιο Αθηνών υπάρχουν 700 ρέματα! Απ΄αυτά μόνο τα 70 φαίνονται. Όλα τ΄ άλλα έχουν μπαζωθεί ή σκεπαστεί και τα νερά κυλάνε υπόγεια. Σε έντονες βροχοπτώσεις ξαναγίνονται… ποτάμια και προξενούν καταστροφές.

Τέτοια φαινόμενα υπάρχουν σ’ όλη την Ελλάδα. Θυμάμαι στη Στυλίδα, πριν από κάποια χρόνια, όταν ο κεντρικός δρόμος –ο κάθετος στην Εθνική οδό- μετατράπηκε σε χείμαρρο και παρέσυρε ότι έβρισκε μπροστά του. Μάλλον, αυτός ο δρόμος ήταν, κάποτε, χείμαρρος ο οποίος μπαζώθηκε ή σκεπάστηκε. Με αποτέλεσμα … αυτό που έζησαν τότε οι κάτοικοι της Στυλίδας.….

Στη Λάρισα ακόμη, πριν από 15-20 χρόνια, όταν ξεχείλιζε ο Πηνειός, πλημμύριζαν οι περιοχές που βρίσκονταν δίπλα στο ποτάμι -ο Άγιος Θωμάς, ο Πέρα Μαχαλάς, η Αγία Μαρίνα κ.ά. Γιατί όμως; Διότι το επίπεδο των περιοχών αυτών είναι χαμηλότερο από το επίπεδο των παρόχθιων περιοχών, γιατί τα αναχώματα δεν συντηρούνταν, γιατί …υπήρχαν κατασκευαστικά λάθη. Πολύ παλαιότερα, οι πλημμύρες ήσαν πιο έντονες, με αποτέλεσμα να κατασκευαστεί νέα κοίτη, μακρύτερα από την πόλη -προς το Αισθητικό Άλσος, για τους γνωρίζοντες- για την εκτροπή του νερού. Έτσι η Λάρισα γλύτωσε νέες πλημμύρες.

Αλλά και στη Γλυφάδα υπήρχαν παρόμοιες καταστάσεις. Και εκεί οι αιτίες ήσαν πολλές. Αποψίλωση των λόφων, μπάζωμα χειμάρρων. Έτσι συμβαίνει και οπουδήποτε αλλού όπου υπάρχει ανθρώπινη λαθραία παρέμβαση και επέμβαση (μαγαζάτορες που φράζουν τα φρεάτια όμβριων υδάτων μπροστά από τα καταστήματά τους -τα οποία πολλάκις όζουν- αλλά τα ξεχνούν φραγμένα σε περιπτώσεις βροχών), κακοτεχνία κατασκευαστική (Εθνικές οδοί και υπόγειες διαβάσεις που πλημμυρίζουν με τις πρώτες στάλες βροχής) και πολλά άλλα.

Έτσι, φαντάζομαι, πως και στην Ηλεία, κάτι ανάλογο συνέβη. Όπως επίσης αναρωτιέμαι, μήπως οι εικόνες που δείχνουν τα κανάλια και οι φωτογραφίες, αναφέρονται σε μια συγκεκριμένη περιοχή, σε μια συγκεκριμένη γειτονιά, σε κάποιο συγκεκριμένο δρόμο, εκεί που ίσως υπήρχε το ρέμα που μπαζώθηκε; Και τέλος πάντων, γιατί πάντοτε, αναζητούμε κρατικές ευθύνες και όχι τις ατομικές ή ομαδικές. Ως πότε αυτό τα κράτος θα είναι ανώνυμο; Πότε θα αποδοθούν ευθύνες, έστω και μετά από χρόνια, εφόσον αποδειχθεί ότι υπάρχουν; Ως πότε θα θρηνούμε τραγικά θύματα, όπως η ηλικιωμένη γυναίκα στην Ηλεία, που έχασε τη ζωή της όταν παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά; Πότε θα αφήσουμε κατά μέρος -κατ'αρχάς- το προσωπικό όφελος και θα σκεφτούμε το κοινωνικό;

Της Λαρίσης το Ανάγνωσμα: Ζητείται χώρος Πολλαπλών Εκδηλώσεων

Η παρούσα ανάρτηση αφορά το σχολείο μου, το 2ο Γενικό Λύκειο Λάρισας, και συγκεκριμένα στην έλλειψη χώρου Πολλαπλών Εκδηλώσεων και στις διάφορες προτάσεις που ακούγονται, ή αφήνονται να εννοηθούν.

Όλο και πυκνότερα τίθεται το θέμα της κατασκευής αίθουσας πολλαπλών εκδηλώσεων που θα καλύπτει τις αυξημένες ομολογουμένως ανάγκες των δύο σχολείων, του 2ου Γυμνασίου και 2ου Λυκείου. Πανθομολογουμένως, τα δύο αυτά σχολεία παρουσιάζουν πλούσιες και ποικίλες δραστηριότητες, οι καθηγητές και οι μαθητές δείχνουν μεγάλο ζήλο γι αυτές, καινοτομούν, οραματίζονται, μοχθούν, υλοποιούν και αυτό που τους λείπει είναι ο χώρος στον οποίον θα μπορούσαν να παρουσιάσουν αυτές τις δραστηριότητες. Οι δύο ισόγειοι χώροι είναι τελείως ακατάλληλοι για τέτοιες εκδηλώσεις –παρόλο που το Γυμνάσιο κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες και δημιούργησε έναν τέτοιο χώρο- και έτσι επιστρατεύονται, άλλοτε το Ωδείο, σπάνια το Χατζηγιάννειο, το Αμφιθέατρο του 6ου Λυκείου, η αυλή και τις περισσότερες φορές, το ακατάλληλο ισόγειο.

«Να κινητοποιήσουμε το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων», προτείνουν κάποιοι, «να βάλουμε και τους μαθητές μας στο παιχνίδι της διεκδίκησης», εισηγούνται έτεροι, να απευθυνθούμε στους αρμόδιους, σε φορείς, στο Δήμαρχο και όπου δει, συμφωνούν όλοι. Φυσικά, όλα αυτά είναι ορθά, αλλά…. Αναρωτιέμαι αν όλοι όσοι φωνάζουν, διεκδικούν ή προτείνουν έχουν ..πρόταση; Τι εννοούν άραγε όταν ζητάνε την κατασκευή αίθουσας πολλαπλών εκδηλώσεων, Αμφιθεάτρου; Μήπως εννοούν να «φυτέψουμε» καμπόσα κυβικά μέτρα τσιμέντο, ή τόνους σίδερο για να χτιστεί μια τέτοια αίθουσα; Αναρωτιέμαι αν σκέφτηκαν το εξής απλό: υπάρχει χώρος, υπάρχουν τετραγωνικά μέτρα γης για να κτιστεί; Θα ήθελαν να κτιστεί μέσα στον ασφυκτικά μικρό προαύλειο χώρο, ο οποίος μόλις και μετά βίας χωράει τους 1.000 περίπου μαθητές των δύο σχολείων. Ή μήπως κλείνουν πονηρά το μάτι στο βορειοανατολικό χώρο που φιλοξενούσε το ορφανοτροφείο, εκεί που σήμερα βρίσκονται καμιά 30ριά πεύκα, τη μοναδική πράσινη όαση της ήδη πυκνοκατοικημένης περιοχής; Αν όντως αυτό συμβαίνει -και πολύ φοβάμαι πως αυτό εννοούν, μιας και άλλος για «αξιοποίηση» δεν υπάρχει- τότε κάνουν σφάλμα μέγα, πλανώνται πλάνην οικτράν. Δε θα πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, γιατί πιστεύουμε πως τούτην εδώ τη στιγμή, αυτό που λείπει από την περιοχή αυτή δεν είναι «άλλο ένα κτίριο» κοντά στα τόσα άλλα, αλλά ελεύθεροι και πράσινοι χώροι. Υπήρχε ένας τέτοιος ελεύθερος χώρος -γωνία Ηρ. Πολυτεχνείου και 28ης Οκτωβρίου- και ο …καλός μας δήμαρχος φρόντισε να τον «αξιοποιήσει», φυτεύοντας ένα ακόμη γιαπί. Στο σημείο αυτό, καλό είναι να υπενθυμίσουμε σε όσους το ξέχασαν πως, αυτό το χώρο μας είχε υποσχεθεί ο ίδιος δήμαρχος, για να κτιστεί αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων. Αλλά άλλαι αι βουλαί των ανθρώπων (μαθητών και καθηγητών) και άλλαι του ...κυρίου (δημάρχου).

Η πράσινη όαση, όπως φαίνεται μέσα από το Google Earth
 

Όπως φαίνεται από την Ηρ. Πολυτεχνείου (από το απέναντι πεζοδρόμιο)

Άραγε υπάρχει εναλλακτική λύση; Ή θα καταντήσουμε όπως συνέβη με το κλειστό γυμναστήριο, το οποίο αφού κτίστηκε για τις ανάγκες των σχολείων, στη συνέχεια «καταλήφθηκε» για τις ανάγκες του Δήμου; Είδατε στη συνέχεια τι έκανε το διπλανό Δημοτικό σχολείο. «Φύτεψε» ένα άλλο μικρό κλειστό γυμναστήριο για τις ανάγκες των μικρών μαθητών περιορίζοντας δραματικά τον αύλειο χώρο.
Νομίζουμε πως υπάρχει λύση. Μαθαίνουμε πως το γειτονικό πανεπιστημιακό Τμήμα της Βιοχημείας και Βιοτεχνολογίας πρόκειται να κλείσει, ή μάλλον να συγχωνευθεί και να μεταφερθεί στο Βόλο. Άρα θα πρέπει να διεκδικήσουμε την επιστροφή του υπάρχοντος αμφιθεάτρου του Τμήματος, το οποίο διαχωρίστηκε και το ήμισυ λειτουργεί ως εστιατόριο για τους φοιτητές. Οι από μέρους μας κινήσεις πρέπει να γίνουν από τώρα, να διεκδικήσουμε το χώρο, να το δεσμεύσουμε, να το καταλάβουμε αν χρειαστεί. Και κάποτε, θα πρέπει να τεθεί και ένα άλλο μεγάλο θέμα. Όλος αυτός ο χώρος που περιορίζεται από την Πλούτωνος, Ηρ Πολυτεχνείου, 28ης Οκτωβρίου και Αιόλου πρέπει να ενοποιηθεί. Ο χώρος αυτός να γίνει μία πραγματική …μαθητούπολη -γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα- φιλική για τους μικρούς και μεγάλους μαθητές, πιο προσιτή, καλύτερα οργανωμένη και ελκυστική. Ένα όραμα χρειάζεται και όχι πολλά χρήματα. Ζητάμε πολλά;

Ενδεικτικά μεν ...δηκτικά δε

Alpha bank: Εξαιρετικά άδικη η συνεχόμενη φορολογική επιβάρυνση των ασθενέστερων...

Τώρα, εγώ ο αφελής, να υποθέσω πως η εν λόγω τράπεζα σκέφτεται να άρει την αδικία, μοιράζοντάς μας από τα κέρδη της; Ή να κοιμηθώ με το άλλον πλευρό;

Εκείνα τα "παλληκάρια" της ΓΕΝΟΠ_ΔΕΗ, θα αποκλείσουν το κτίριο της ΔΕΗ στη Μεσογείων, όταν το γενάρη -όπως φημολογείται- θα ανακοινωθούν αυξήσεις στο ρεύμα; Ή θα έχουμε να μιλάμε -σήμερα- για ...πόλεμο για τα κεκτημένα;

Ρίσκο η πρώτη σεξουαλική επαφή για έναν στους τρεις Έλληνες. Γι' αυτό, λοιπόν, παρατηρήθηκαν αυξημένα κρούσματα AIDS, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Ρε παιδιά, για να σοβαρευτούμε. Είναι να παίζουμε τώρα τόσο ανεύθυνα με τον ...Μήτσο;

Γερά «ποτήρια» αποδεικνύονται οι Έλληνες. Τουλάχιστον 800.000 Έλληνες έχουν εντάξει το ποτό στην… καθημερινότητά του. Ταυτόχρονα, διαστάσεις επιδημίας παίρνει το φαινόμενο της παχυσαρκίας στη χώρα μας. Ο ένας στους πέντε Ελληνες είναι υπέρβαρος. Αναρωτιέμαι, μετά από τέτοιες μειώσεις μισθών, μετά από τόσους ανελέητους φόρους, μετά από τόσα ποσοστά ανεργείας πού τα βρίσκουμε τα λεφτά αυτά και τα έχουμε για ξόδεμα;

Μια εκδρομή στα Πριόνια Λιτοχώρου

   Αν αποφασίσει κανείς να πραγματοποιήσει μια εκδρομή σε κάποιο από τα ελληνικά βουνά, θα γνωρίσει από κοντά τον πολύχρωμο καμβά με τα απίθανα φυσικά χρώματα. Είναι η χλωρίδα τέτοια, είναι η εποχή, είναι ο φωτισμός, το καθένα χώρια και όλα μαζί συνθέτουν μια απίστευτη χρωματική ομορφιά, που ο φακός, δυστυχώς, δεν μπορεί να αποτυπώσει οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Θέλει υπομονή, θέλει χρόνο και κυρίως θέλει τέχνη για να μπορέσει κανείς να καταγράψει τέτοια ομορφιά.

Εμείς, ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, δεν επιλέξαμε να παρακολουθήσουμε κάποια παρέλαση -ή μη παρέλαση- αλλά αποφασίσουμε να εκδράμουμε στον Όλυμπο, από τη μεριά του Λιτοχώρου, στη θέση Πριόνια. Ο ουρανός στη Λάρισας φαινόταν συννεφιασμένος αλλά διαβάσαμε πως προς την Κατερίνη θα είχε ήλιο. Ξεκινήσαμε και αφού αποφύγαμε όλα τα διόδια -ναι, υπάρχουν δρόμοι από τους οποίους μπορείς να αποφύγεις την πληρωμή διοδίων- και γλυτώσαμε 1+3,20+3,20 = 7,40 € το κάθε αυτοκίνητο, φτάσαμε στη θέση Πριόνια, 17 χλμ από το Λιτόχωρο. Το τοπίο που αντικρύσαμε ήταν  φ α ν τ α σ τ ι κ ό!!!, η φύση να οργιάζει, σύννεφα να καλύπτουν το βουνό των θεών και που και που να ξεπροβάλλει και ο θεός Ήλιος για να μας φανερώσει τα δόντια του, καθώς το θερμόμετρο έγραφε 5,5 οC.

  Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στον χώρο που διατίθεται για στάθμευση, προσπεράσαμε με τα πόδια  αρκετά άλλα, μεταξύ αυτών και ένα λεωφορείο από Θεσσαλονίκη, οι επιβάτες του οποίου θα πραγματοποιούσαν ανάβαση στο Μύτικα με διανυκτέρευση και φτάσαμε στη ξύλινη γέφυρα, εκεί που άλλοτε μια υπήρχε μια λιμνούλα με καθαρό, κρυστάλλινο και παγωμένο νερό.

  Στη θέση της υπήρχε ένα μικρό αυλάκι από το νερό που έπεφτε από δύο μικρούς καταρράχτες. Συνεχίσαμε το μονοπάτι Ε4 για λίγα μέτρα και επιστρέψαμε στο καταφύγιο, το οποίο λειτουργεί ως ταβέρνα και καφετέρεια. παραγγείλεμε ζεστή φασολάδα, λουκάνικα και κόκκινο κρασί, απολαύσαμε το φαγητό μαζί με πολλούς άλλους θαμώνες και αμέσως μετά αναχωρήσαμε για το Λιτόχωρο, για τον απογευματινό καφέ.

  2,5 χλμ από τα Πριόνια προς Λιτόχωρο, βρίσκεται το παλιό μοναστήρι του Αγ. Διονυσίου ( Ιερά Μονή του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω). Η παλαιά μονή αναστηλώνεται, όπως θα διαπιστώσετε στις φωτογραφίες. Ο ναός είναι επισκέψιμος, το Αρχονταρίκι και η κουζίνα επίσης. Βρίσκεται κτισμένο μέσα στο φαράγγι του Ενιππέα, σ' ένα κατάφυτο μέρος.

Οι φωτογραφίες που μπορέσαμε να βγάλουμε ήταν λιγοστές, γιατί η συννεφιά δεν μας επέτρεψε. μπορέσαμε να ανεβάσουμε ένα μικρό βίντεο, εκεί στους δύο μικρούς καταρράχτες.