Το δικό μου...G

Τα κατάφερα. Μπορεί να μου πήρε δυο χρόνια, από την πρώτη φορά, αλλά εν τέλει τα κατάφερα. Α, να την το παινευτώ, ΕΓΩ ήμουν και τα κατάφερα. Θα μου πείτε, οι άλλοι δεν κατάφεραν αυτό που κατάφερες εσύ; Ναι, δε λέω, αλλά ομολογώ -και δεν το λέω εγώ, το λέει όλο το σόι μου- πως το αποτέλεσμα είναι σίγουρα έξοχο, υπέροχο, σωστό καλλιτέχνημα. Φτου μη με ματιάσω. Εξάλλου, όπως λέει και ο Karl Heinrich Marx, χωριό που φαίνεται, κολαούζο δε θέλει. Ήταν η δεύτερη φορά που το επιχειρούσα. Η πρώτη ήταν εντελώς …συμπωματική. Μετά από 41 χρόνια, μπορώ να σας το εξομολογηθώ πως ούτε που το κατάλαβα. Ξέρεις, εκεί που δεν το περιμένεις κι έρχεται απ’ τη γωνία∙ή απ’ τον ουρανό. Ενδεχομένως και από κάποιον ξεχασμένο πελαργό. Ήταν αυτό που λένε στην ινδουιστική φιλοσοφία …ατυχές ευτύχημα.

Φυσικά δεν ήμουν μόνος στην προσπάθεια αυτή. Ααα, η αλήθεια να λέγεται. Με βοήθησε και η σύζυγός μου. Όχι πως έκαμε και πολλά ή σπουδαία πράγματα. Όλο το ζόρι εγώ το τράβηξα. Αυτή καθότανε, για την ακρίβεια ξάπλα ήταν, και περίμενε. Ίδρωνα, ξαναΐδρωνα, αγκομαχούσα και στο τέλος, με ανακούφιση ακούστηκε εκείνο το …άχ, της απόλυτης επιτυχίας. Για του λόγου το αληθές, η επιτυχία της όλης προσπάθειάς μου ταυτοποιήθηκε αργότερα, μετά από 4-5 βδομάδες. Έτσι είναι αυτές οι δουλειές, τρέχεις σήμερα, μάχεσαι, παλεύεις, ιδροκοπάς αλλά τα αποτελέσματα βγαίνουν αργότερα. Κάτι σαν τις Πανελλαδικές ένα πράμα. Πιστεύεις πως πήγες καλά, πως τα κατάφερες, αλλά άμα δεν έρθει ο Αύγουστος (εν προκειμένω ο Ιούνης) δε ξέρεις τι ακριβώς πέτυχες. Και όταν στο ανακοινώνουν, δίνεις κι ένα μπαξίσι, έτσι για τις χαρές. Διότι πέτυχα το σημείο …G!

Και τώρα, αυτό που κατάφερα πριν από 38 περίπου χρόνια, είναι εδώ, δίπλα μου -για την ακρίβεια …από πάνω μου, κυριολεκτικά- και το καμαρώνω, πετυχημένο εργασιακά -κι ας γκρινιάζει που και που- το βλέπω καθημερινά, το περιποιούμαι, το ποτίζω μη μαραθεί, το ταΐζω να μεγαλώσει και προσμένω… -ναι ρε, προσμένω, σε πειράζει; Προσμένω να το δω δισευτυχισμένο και τρις… και τετράκις… γιατί όχι; Γιατί τα χρόνια περνούν, ούτε έχω το κουράγιο να ξαναπροσπαθήσω (σε βλέπω εσένα που μειδιάς ειρωνικά…). Όχι ότι δε μπορώ, αλλά να μόνος δε δύναμαι. Ξέρετε εσείς….

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια κι επειδή δεν θέλω να γίνω φτωχός –εσύ που ξαναγελάς τι ξέρεις; Έκαμες ποτέ φτωχός για να ξέρεις;- εύχομαι κάθε ευτυχία, πολλές χαρές στη ζωή σου και άσε εμάς  τους …γέρους σου, να λένε και μια κουβέντα παραπάνω. Για το …καλό σου!