Μ’ αρέσει το κόκκινο

Ξέρετε, μ’ αρέσει τρομερά το κόκκινο. Είμαι fun του κόκκινου.

-Κόκκινα τριαντάφυλλα∙ τα λατρεύω. Αφού για να την κατακτήσω …ξέρετε ποια, αγόραζα κάθε μέρα κόκκινα τριαντάφυλλα. Τόσα που με τα λεφτά που πλήρωσα θα μπορούσα να αγοράσω το ανθοπωλείο και την αφεντικίνα του μαζί!

-Κόκκινο κρασί και δη ξηρό, συνοδεία φαγητού. Ελαφρώς γλυκό τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας, βελούδινο. Και φυσικά, πάντοτε κεκραμένο, μη μας τη δώσει και στο κεφάλι…. Αφήστε που κάπου διάβασα πως ..όταν ο άντρα πίνει κρασί κόκκινο, χαίρεται η γυναίκα… (ασχέτως αν δεν έχω καταλάβει γιατί).

-Κόκκινο …ξέρετε τι -ωχ με κάνετε να κοκκινίζω- πώς να το πώς …από κάτω.. Αντερστούντ; Μην επιμένετε. Δε μπορώ να το πω…. Φυσικά μ’ αρέσει όταν το φορούν οι άλλες, όχι η …ξέρετε ποια…

-Το κόκκινο φεγγαράκι, ειδικά όταν είμαι με την αγαπημένη μου (ποια; Δεν έχει σημασία ποια; Πωπωωω, μα τι αδιάκριτοι που είστε;) στην αγκαλιά μου…

-Τα κόκκινα αβγά του Πάσχα, το χρώμα που αφήνουν στα χέρια όταν τα πιάνω για τσούγκρισμα αλλά και η ιδιαίτερη γεύση τους. Ίσως επειδή περνάει το χρώμα στο εσωτερικό; Δε ξέρω ακριβώς…

-Τα κόκκινα έντονα βαμμένα χείλη, ιδιαίτερα σ’ ένα κάτασπρο πρόσωπο και η αντίθεση που δημιουργείται. Αφού μου ‘ρχεται να φιλήσω όλες τις γυναίκες που το φορούν, αλλά να, δε μ’ αφήνει η …ξέρετε ποια.

-Ε όχι, μη πείτε πω ξέχασα το αίμα; Τι στο καλό, βαμπίρ είμαι; Αφήστε που, στη θέα του αίματος λιποθυμώ. Αφού όταν πηγαίνω για αιμοληψία προειδοποιώ τις νοσοκόμες σχετικά…

-Τα κόκκινα μάγουλα. Τα λατρεύω. Δείχνουν άτομο ντροπαλό, ευαίσθητο γεμάτο συναισθήματα, σαν κι εμένα …Σου μιλώ και κοκκινίζεις κι έχεις προδοθεί… λέει μια παλιά κινέζικη παροιμία. Όπως αντιλαμβάνεστε (και πιστεύω πως ναι) δε μιλώ για το κοκκίνισμα από πυρετό, ή έκθεση στον ήλιο… Αλλά γι’ αυτό που συμβαίνει όταν απέναντί σου έχεις κάποιο πρόσωπο που, να πώς να το πω, συμπαθείς…

-Το …κακό είναι πως μ’ αρέσει τόοοοοσο πολύ το κόκκινο που θέλω να περνάω τα φανάρια με κόκκινο. Δεν μπορεί να αλλάξει αυτό άραγε; Να σταματάμε στο πράσινο και να φεύγουμε με κόκκινο. Παρακαλώ να το μελετήσουν οι συγκοινωνιολόγοι και να το προωθήσουν.

Μ’ αρέσει το κόκκινο. Αφού τόσο πολύ μ’ αρέσει που …πήρα κόκκινα γυαλιά… πολύ πιο πριν απ’ ότι τα πήρε ο Κραουνάκης. Ε και διότι το κόκκινο χρώμα έχει χαρακτηρισθεί ως το χρώμα του πάθους και του έρωτα, το χρώμα με αφροδισιακές ιδιότητες…. Αφήστε που το κόκκινο ή ερυθρό είναι ένα από τα τρία βασικά χρώματα του ορατού φωτός. Αυτό πού το πάτε;

Δύο κόκκινα ΔΕ μ’ αρέσουν. Το ένα είναι αυτό του επαίσχυντου -ξέρετε ποιου- του …θρύλου τάχαμου. Αφού, ως και οι ταύροι εξαγριώνονται στη θέα του… Πώς να αντισταθώ εγώ; Γιατί; Μα γιατί είμαι …αντι-ολυμπιακός (ωχ, το ξεστόμισα, και συγγνώμη και μετά συγχωρήσεως.. δεν το ξανακάνω)

Και το δεύτερο είναι το κόκκινο της σημαίας του εξ ανατολών γείτονά μας –και κατ’ άλλους φίλους, αδέλφια μας… Γιατί; Μα το ρωτάς; Διότι, χμ….. Δεν έχει γιατί. Διότι έτσι!

Αν ναι, κι ένα τρίτο, να μην το ξεχάσω. Το κόκκινο του …Ερχόμαστε, Πάμε… δε θυμάμαι ακριβώς. Αυτού ντε, που μαζεύονται 2-3 και κάνουν σματά σα να είναι 10; Το καταλάβατε; Όχι; Ε τώρα τι θέλετε, να το πώς και να με διαγράψουν  ο Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του; Α, όχι όλα κι’ όλα. Μέχρις εδώ. Γκέγκε;